If you do not want to read everything, these are the highlights:
Our attempt in 2009
Our three days on the Monte Rosa
Our fantastic climb of Mont Blanc
I also suggest to have a look at the Videos and Photos 2010 pages to get a nice impressiom of our adventure. Every page has been set up bilangual, so first you see the English version, thereafter the Dutch version. Enjoy!
Als de hoeveelheid tekst iets teveel voor U is, dan zijn dit de hoogtepunten:
Onze poging in 2009
Onze drie dagen op de Monte Rosa
Onze fantastische beklimming van de Mont Blanc
Ook raad ik zeer sterk aan om even op de pagina's Videos en Photos 2010 te kijken om een aardig beeld van ons avontuur te kunnen krijgen. Iedere pagina is tweetalig uitgevoerd, dus eerst ziet U de engelse versie, daarna de Nederlandse. Veel plezier!
Monday, 16 August 2010
Epilogue
It has been 5 weeks since we returned from Mont Blanc. Regular life back home started almost de day after and the moment we were on the summit seems like quite a while ago already. But the memories are great and we are certain that this adventure will not be our last. All 550 pictures have been edited now and most movie content has been sorted out as well. It is so much fun to look back at it, but we are also looking forward already. Right now many mountains cross our minds, like the Elbrus (5642m, Russia), Aconcagua (6962m, Argentina), Huascaran (6768m, Peru), Chimborazo (6310m, Bolivia), Kilimanjaro (5895m, Tanzania), Mount Kenya (5201m, Kenya) and so on and so on. The current plan is to go to Africa next year to climb Kilimanjaro and Mount Kenya. It would be a nice warmup to go to South America the year after. Also we are considering to do a mountaineering course to be able to climb a little ourselves in our free time. But those are just plans right now, we will see what the future brings. Of course I will let you know via this website and who knows...maybe I need to claim the Mount-Everest-2032.blogspot.com already?
Het is nu alweer 5 weken geleden dat we terug zijn gekomen van de Mont Blanc. Het normale leven startte vrijwel meteen terug in Nederland en het moment dat we op de top stonden, voelt dan ook alweer als een lange tijd geleden. Maar de herinneringen blijven springlevend en we zijn er dan ook van overtuigd dat dit niet ons laatste klimavontuur is geweest. Alle 550 foto's zijn intussen bewerkt en ook al het filmmateriaal is intussen gesorteerd. Het is echt fantastisch om ernaar terug te kijken, maar intussen kijken we ook alweer naar de toekomst. Vele bergen schieten momenteel door ons hoofd, zoals de Elbrus (5642m, Rusland), Aconcagua (6962m, Argentinië), Huascaran (6768m, Peru), Chimborazo (6310m, Bolivia), Kilimanjaro (5895m, Tanzania), Mount Kenya (5201m, Kenia) etc. Momenteel is het plan om volgend jaar naar Afrika te gaan om Kilimanjaro en Mount Kenya te beklimmen. Dit zou een mooie opstap zijn voor Zuid-Amerika het jaar daarna. Ook denken we er aan om een cursus alpinisme te gaan doen om ook zelfstandig in staat te zijn af en toe te gaan klimmen. Dit zijn allemaal plannen op dit moment, maar we zullen moeten afwachten om te zien wat de toekomst ons brengt. Uiteraard zal ik nieuws via deze website publiceren en wie weet...misschien moet ik Mount-Everest-2032.blogspot.com nu maar vast claimen?
Saturday, 17 July 2010
Something to think about
This was on Chamonix.net last week:
Le Grand Couloir, you can see the dangerous path right in the middle of the picture
Dit was deze week te lezen op Chamonix.net:
12/07/2010
A Polish climber suffered a fatal accident yesterday (Sunday) afternoon in the Couloir du Goûter whilst descending the Mont Blanc. The man was with a group of five other people when he fell from a height of 3000 metres.
The Couloir du Goûter is a popular route for ascending Mont Blanc, although despite being much frequented it is also notorious for rock falls and avalanches.
Anyone attempting this route without prior experience should engage the services of a UIAGM recognised qualified high mountain guide.
Source : Le Dauphiné Libéré
By Robin DeeringI can assure you it makes you think, when you have been there. Especially since we have seen the rescue helicopter for the Polish climber, but we did not realize at that time, it was there because of a fatal accident. It shows that even on a bright and sunny day anything can happen on this mountain.
Skinets Administration
Published 14-Jul-2010
Following Sunday's tragic accident a Copenhagen climber dies on the Mont Blanc.
Reports from the Copenhagen Post indicate a 64-year old man from the Copenhagen fell 400 metres to his death on Tuesday whilst on the Mont Blanc.
The Danish climber had reached the summit the previous day with his son and was on his way down when the accident happened. The man died at 3000 metres very near to where the Polish man fell on Sunday.
According to the local police (PGHM) the man had not been properly secured in whilst covering this dangerous area.
Two fatalities in less than a week accentuate the risks involved when climbing Europe's highest peak.
Anyone attempting this route without prior experience and proven knowledge should engage the services of a UIAGM recognised qualified high mountain guide.
Dit was deze week te lezen op Chamonix.net:
12/07/2010
Een Poolse klimmer is gistermiddag (zondag) omgekomen bij een fataal ongeluk in het Couloir du Goûter tijdens het afdalen van de Mont Blanc. De man was met een groep van vijf andere mensen, toen hij op een hoogte van 3000 meter ten val kwam. Het Couloir du Goûter is een populaire route om de Mont Blanc te beklimmen, hoewel het ondanks de populariteit, berucht is vanwege vallende stenen en lawines. Iedereen die deze route zonder eerdere ervaring probeert te nemen, zou gebruik moeten maken van een UIAGM gekwalificeerde hooggebergte gids.
Bron: Le Dauphiné Liberé
Door Robin DeeringIk kan verzekeren dat dit nieuws je aan het denken zet, als je op deze plek geweest bent. Zeker nu blijkt dat we de reddingshelikopter voor de Poolse klimmer gezien hebben, al realiseerden we ons op dat moment nog niet, dat deze landde in verband met een fataal ongeluk. Het toont maar weer aan dat het noodlot op deze berg zelfs op een stralende en zonnige dag op de loer kan liggen.
Skinets Administration
Gepubliceerd op 14-Jul-2010
Volgend op het tragische nieuws van zondag, komt opnieuw een klimmer om op de Mont Blanc. Verslagen van de Copenhagen Post geven aan dat een 64 jarige man uit Copenhagen 400 meter naar beneden is gevallen op dinsdag op de Mont Blanc, met de dood tot gevolg. De Deense klimmer had de vorige dag de top bedwongen met zijn zoon en was onderweg naar beneden toen het ongeluk gebeurde. De man stierf op 3000 meter, zeer dicht bij de plek waar zondag een Poolse man om kwam. Volgens de lokale politie (PGHM) had de man zich niet correct gezekerd, terwijl hij zich in dit gevaarlijke gebied bevond.
Twee fatale ongelukken in minder dan een week geven het risico van het beklimmen van Europa's hoogste top aan. Iedereen die deze route zonder eerdere ervaring probeert te nemen, zou gebruik moeten maken van een UIAGM gekwalificeerde hooggebergte gids.
Tuesday, 13 July 2010
Story of the summit
Day of doubt
Saturday we receive a phone call from James at 2.30 pm, saying that it is time to pick him up. It is a bit late though, cause we figured this ourselves as well, when we saw a big thunderstorm developing over Mont Blanc. But we are already loading the car, so we quickly depart for Les Houches to pick up James and Francis, the other guide. Arjen hops off at Aguille du Midi to check whether the cablecar still runs and Irmo and I quickly drive to Les Houches...well, not that quick, because it turns out that finding a ski lift can be very difficult. But at three o'clock we are in James car with our stuff on our way back to Aguille du Midi, while we see lightning hitting the ground around us. I get a funny feeling in my belly, that this might cost us the summit again.
Once we arrive at Aguille du Midi, it turns out the cablecar does not go further than halfway up the mountain anymore. This is the end of our plan to go to Refuge des Cosmiques...
But luckily Francis has a backup plan. He knows a few people in the Tete Rousse refuge and is able to arrange shelter for the night for us. After a few phonecalls we run back to the car and we race to the cablecar at Les Houches. When we arrive there, it is raining cats and dogs, so this cablecar is not running either. So we have to continue to St. Gervais then to take the train up the mountain. This train is still going, but packing our stuff, while keeping everything dry, turns out to be very hard. The good thing is that we can finally test our Gore-Tex clothing. At 4.30 pm we are in the train for a 75 minute ride. It seems to get dryer now and then, but the weather is still looking very bad for a summit attempt. Once we arrive at the final "station" of the train, we immediately hear thunder of a lightning strike nearby. There is a small refuge nearby, so we go there to put all our waterproof clothing on. While rain is pooring down the mountain and while the sound of thunder rumbles around us occasionally, we start our two hour hike to the Tete Rousse refuge. Of course James decides in favour of the shortest route up, so in a straight line on the rocks again, so within a few minutes we are feeling way too warm for our waterproof clothing. The rain has subsided to only a few droplets, so we decide to take off our waterproof clothing even though we hear the sound of thunder and we do see some lightning strikes on the other side of the valley. We are gaining altitude very rapidly and within half an hour we are back on the real trail. Using this steep trail, we continue our climb, while we keep a sharp eye on the thunderstorms surrounding us. The temperature is still high, so now I regret my decision earlier today, to take one and a half litres of water extra, in the assumption that we would walk only half an hour anyway. At a certain point we see a refuge high above us, so we ask James whether that is Tete Rousse. But he replies it is the Goûter refuge, which is good news, because that means it can not be long before we arrive at Tete Rousse.
And indeed, suddenly we are in front of a snowfield, with the refuge behind it. We cross it quickly and after a total of one hour and 35 minutes of climbing we are in the hut. So once more we have climbed quicker than avergage, so that is quite promising for the next day. But we are dependant on the weather anyway! In the refuge we buy a well earned Coke (which costs 5 euro per can by the way, since it has been brought up the mountain by helicopter) and James tells us that the weather forecast is actually looking pretty good. And indeed, the air seems to be a bit brighter, we can even see the red glow of the setting sun underneath the rainshowers and thunderstorms. We have a good meal, and thereafter we get ourselves ready to get a few hours of sleep, which isn't easy in a chaotic place like this. There are about 20 people sleeping in each room, of which some are snoring, so it is not exactly quiet in there. At around 10 o'clock we do lie down, knowing our alarm will go off only three hours later and then we will actually attempt to reach the summit.
Dag van de twijfel
Zaterdag worden we om half drie 's middags door James gebeld, dat het tijd wordt om hem op te komen halen. Beetje laat alleen, want dat hadden we zelf ook bedacht, toen we een grote onweerswolk boven de Mont Blanc tot ontwikkeling zagen komen. Maar we zijn al aan het inladen, dus vertrekken we snel naar Les Houches om hem en Francis, de andere gids, op te halen. Arjen laat zich alvast bij Aguille du Midi afzetten om te kijken of de lift nog gaat en Irmo en ik rijden snel door naar Les Houches…nou ja, snel, zo’n skilift blijkt nog best lastig te vinden te zijn. Maar om drie uur zitten we met onze spullen in de auto van James terug naar Aguille du Midi, terwijl we intussen al enkele keren worden opgeschrikt door blikseminslag in de buurt. Er begint al een onderbuikgevoel op te komen, dat het wel eens weer mis zou kunnen gaan. Eenmaal bij Aguille du Midi aangekomen, blijkt de kabelbaan inderdaad niet meer verder te gaan dan halverwege de berg. Tot zover ons plan om naar de Refuge des Cosmiques te gaan…
Maar gelukkig heeft Francis nog een backup plan. Hij heeft wat contacten in de Tete Rousse hut en kan daar eventueel een overnachting regelen. Na wat telefoontjes rennen we weer naar de auto en rijden we naar de kabelbaan in Les Houches. Daar regent het intussen pijpenstelen en ook deze kabelbaan ligt voor onbepaalde tijd stil. Dan maar doorrijden naar St. Gervais om het treintje te nemen. Deze rijdt gelukkig nog wel, maar onze spullen pakken in deze regenbui en daarbij alles droog proberen te houden, blijkt nog een bijzonder lastig karwei. In ieder geval kunnen we nu onze Gore-Tex kleding uittesten. Om half vijf zitten we in de trein voor een 75 minuten durende treinrit. Hoewel het af en toe wat droger lijkt te worden, lijkt een toppoging momenteel toch wel heel ver weg. Eenmaal boven aangekomen worden we gelijk getrakteerd op een stevige donder van een blikseminslag in de buurt. We lopen een klein stukje naar een hut om onszelf daar volledig op de regen te kleden. Terwijl het water om ons heen de berg af stroomt en er af en toe een donder klinkt, beginnen we aan de twee uur durende wandeling naar de Tete Rousse hut. James neemt natuurlijk weer de snelste weg naar boven, namelijk in een rechte lijn, dus al snel hebben we het eigenlijk veel te warm voor onze regendichte kleding. De regen is intussen afgenomen tot enkele losse druppeltjes, dus hoewel de donder af en toe nog dreigend klinkt en wij aan de andere kant van de vallei nog regelmatig bliksemschichten omlaag zien komen, trekken we de regenkleding toch maar weer uit. De hoogte neemt snel toe en na een ruim half uur komen we weer op het echte pad uit. Via dit steile paadje klimmen we door, terwijl we achter ons de ons omringende onweersbuien in de gaten blijven houden. De temperatuur is nog steeds hoog, dus ik heb ineens spijt van de anderhalve liter water, die ik extra had meegenomen aangezien we toch maar een half uurtje zouden lopen vandaag. Op een gegeven moment zien we hoog boven ons een hut, dus vragen we aan James of dat de Tete Rousse is. Hij antwoordt dat dit de Goûter hut is, dus dat is goed nieuws, dan kan het nooit lang meer duren, voordat we er zijn. En inderdaad, ineens staan we voor een sneeuwveld waarachter we de hut zien liggen. We steken snel over en na 1 uur en 35 minuten zitten we in de hut.
Weer hebben we dus sneller gelopen dan gemiddeld, dus dat belooft een hoop voor de volgende dag. Maar ja, dat weer hè! In de hut nuttigen we een welverdiend colaatje (kost trouwens 5 euro per blikje, omdat het per helikopter wordt ingevlogen) en weet James ons te vertellen dat het weerbericht voor de volgende dag er op zich goed uit ziet. Inderdaad lijkt de lucht een beetje lichter te worden, we zien zelfs het rood van de ondergaande zon onder de buien uit komen. We eten flink door, waarna we ons klaarmaken om nog maar een paar uurtjes slaap te pakken, wat nog niet zo makkelijk is in de chaos van deze hut. Er liggen zo'n 20 man per kamer te slapen en sommigen dus ook te snurken, dus echt stil is het niet. Rond tien uur gaan we liggen, wetende dat we drie uur later wakker zullen worden om dan toch echt aan een toppoging te kunnen gaan beginnen.
Day of the truth
At 1.15 am we wake up with quite some noise surrounding us. It is time. We brush our teeth, pack our sleeping gear and head out to the breakfast room to have a very modest breakfast consisting of one breadroll. Thereafter we pack the last bits of our stuff, put the headlamp on the helmet, put the helmet on and put on the shoes to eventually go outside to put on the crampons. The tension is rising, because we know we have to cross the infamous Grand Couloir straight away. This fairly steep wall of ice and rocks has been a killer, because of rocks falling down from above, where they are being pushed down by the glacier.
Especially when the temperature is high, this is a dangerous part of the mountain you should not underestimate. The crossing is a lot smaller than we expected though. After the crossing we have to climb another two hours over a rocky ridge, where lots of stones are coming down as well. Irmo ropes up with Francis, while Arjen and me rope up with James. Even before we get to the Grand Couloir, we hear the unmistakable sound of a rockslide and we hear a few people shout in panic. Everybody is trying to warn anybody, but no one knows where the slide actually is, quite a scary experience to be honest. Irmo is the first to cross the Couloir and he is immediately testing our nerves by slipping away after a few steps and the only two things that are attaching him to the mountain are his ice axe and Francis. Luckily he can recover, while being screamed at by Francis, and a few seconds later he is on the other side. Now it is our turn. Without sliding away we reach the other side and we take off our crampons. It is time for rockclimbing, not really my favourite part, and really not my favourite part in the dark. Several times rocks give way under our shoes, to fall down a long way towards the valley, while we try to warn the people beneath us. At certain points the ridge is so steep that steal cables are necessary, but unfortunately these have very small shards which cause very annoying little wounds to our hands. We are quite relieved when we reach the Goûter refuge after two hours. Here it is quiet now, because everyone doing a summit attempt has already left and all the other people are still fast asleep. We leave our helmets here and once more we put on our crampons.
We have something to drink and to eat, but then we leave again for the glacier above us. We lose sight of Irmo and Francis rapidly, so it does not take long till we feel like being the only ones on the mountain. We do not see any other headlamp in our vicinity! At 4.30 am dawn slowly presents itself at the easterly horizon, but in the meantime we hear a loud cracking sound followed by a long and loud rumbling...AVALANCHE! We suspect it to be on a ridge next to us, and right at that side we do see a few lamps moving around on the slopes. James stops walking as well, while we keep an eye on them. When the silence is restored, we still see the headlamps moving around on the mountain so luckily they have not been hit. We continue again and step by step we get closer to the summit. Day is breaking quickly now and slowly we can distinguish other parts of the mountain surrounding us. It is a good thing our world is becoming bigger than the square metre in front of us being lit by our headlamps. Meanwhile we ascent steadily the Dôme du Goûter. When the first sunbeams reach us, we can already see the Vallot refuge, a small refuge being used for emergencies (extreme changes in weather etc.). But it is still quite a steep climb, so first we take a little break and thereafter we follow Irmo and Francis, who are already at the top of this slope. We wonder why they are in such a hurry, especially since it was Francis who said this morning that temporizing your climb is very important for a successful ascent. Later that day it turns out that Francis is just very anxious to go home! We continue in the direction of the Vallot refuge, while we are meeting the first climbers, who have reached the summit. Behind the Vallot refuge the trail runs via a narrow ridge, at certain points no more than one metre wide, with on both sides a deep abyss.
Concentrated we continue, but that is easier said than done when there are people descending at the same time. It is remarkable though that the weather still holds. Even though we are sometimes surrounded by a little cloud, the sky is pretty clear and there is hardly any wind. We are well above 4500 metres now and we can definitely feel that in our legs. It seems that every step costs three times more strength than at sea level, even though we have been well acclimatized. Just before eight o'clock the moment is finally there...after having walked the last bit over a very narrow ridge, we arrive at the summit of Mont Blanc! What an incredible feeling to be at 4810 metres. We have worked for this moment for nearly two years, and when it finally actually happens, it is just inexpressible. Quickly we make a summit picture together with Irmo and Francis, who start their descent thereafter. We stay behind and then we finally realize that there is no wind at all at the summit. It is actually a nice place to be right now! We make a few more pictures (amongst others one of an orange "beessie" on the summit because of the soccer world championship final this evening). By coincidence we are at the summit together with a few Spaniards, so we have a little football discussion. James likes to stay ahead of the other descending groups, so he suggests to start our descent. Contented we step down the summit and immediately we feel that it is going to be a very long descent: especially the last part of the ascent has cost us a lot of energy. Steadily we descent, taking care of our balance to make sure we stay on the mountain. Our muscles in the upper legs start to protest, because of all the descending. Once passed the Vallot refuge, Arjen indicates that the fatique is getting too bad and that he can not keep up the high pace of James. Despite this, James keep on pushing to keep a high pace (probably because of the Grand Couloir corssing in the back of his head) en several times Arjen looses his balance. At around 9.30 am we see the Goûter refuge, so we are back below 4000 metres. When we arrive in the hut, we take a little break and enjoy an (even more expensive) can of Coke.
Thereafter it is time for rockclimbing again! This time I need to go in front, searching my way down. It is still tricky to stay upright with a heavy backpack on your back. Several times we have to climb back a little, when we have descended in the wrong direction. Then we suddenly hear some screaming from above and soon it turns out why. Several rocks in the couloir started moving, starting a chain reaction, resulting in a rockslide. Luckily nobody is crossing the Grand Couloir right now. We arrive at the crossing only a few moments later and only a bit later it is our turn to cross. James decides to do this without crampons, because of the very soft snow. I have to go first, so have a last quick glance above me and thereafter I start following the trail to cross the couloir. Everything is well, until I reach a part of wet glacier ice halfway. Even though I step on the footsteps of a previous climber, my cramponless shoes loose their grip and I feel my right foot sliding away. Just in time I am able to hit the ice with my ice axe to keep me from completely sliding down (having to rely on the security line only, which connects James to the mountain). Arjen slips away as well, but he corrects himself in time. Quickly we continue to reach the safety of the other side of the couloir. Having arrived on the other side, James points out that you can not think about your fatigue until you are back down safely, because this can actually be deadly on this mountain.
In the meantime we can see Tete Rousse again and not very long thereafter we can put away our poles and ice axes to have a nice rest in the refuge. We have been climbing for 10 hours now. Irmo is already waiting for us inside, because Francis really rushed him down the mountain, resulting in him being there for an hour already. We know that we will have to continue are descent soon to arrive at the train station in time. Luckily James has a surprise for us. While we get moving again, James suddenly turns towards the glacier. It turns out that previous climbers have created "slides"' on these slopes, which gives us the opportunity to slide down the mountain...really great. Just sit back and let gravity do its job. This way we are able to descent the last 1000 metres in only one hour, so we arrive well on time at the very busy train station. What a difference compared to yesterday, when there was nobody here because of the bad weather. Our feet, severely blistered and battered by now, are not cooperating anymore and we all feel several little pains in our body. But the realization that we have been on the highest point of Western Europe finally reaches our minds...what a pride and mighty feeling!
Dag van de waarheid
Om kwart over één worden we wakker van het rumoer om ons heen. Het is tijd. Snel poetsen we onze tanden, pakken onze slaapspullen in en gaan naar de ontbijtzaal om nog even een broodje te kunnen eten. Daarna de laaste spullen inpakken, hoofdlampje op de helm zetten, helm op en schoenen aan om vervolgens naar buiten te gaan om de stijgijzers aan te doen. De spanning stijgt, zeker omdat we weten dat we gelijk het beruchte Grand Couloir door moeten. Deze redelijk steile wand heeft al vele levens geëist door de steenslag van stenen die honderden meters hoger door de gletsjer naar beneden geduwd worden. Zeker als de temperatuur hoog is, is dit een gevaarlijk stukje bergwand om rekening mee te houden. Overigens moeten we daarna nog eens twee uur over een rotsige graat klimmen, waar ook zeer veel steenslag plaats vindt. Het Grand Couloir is overigens wel veel smaller dan wij verwacht hadden. Irmo gaat samen met Francis aan het touw, terwijl Arjen en ik bij James aan het touw gaan. Nog voordat we bij het Grand Couloir aankomen, horen we het onmiskenbare geluid van een steenlawine en vanaf de berg horen we wat paniekerige uitroepen. Iedereen probeert iedereen te waarschuwen, maar ondertussen weet niemand waar de lawine nu precies valt, best wel eng eigenlijk. Irmo gaat als eerste door het Couloir en bezorgt ons gelijk een hartverzakking door na drie stappen weg te glijden en alleen nog maar aan zijn eigen ijsbijl en het touw van de gids te hangen. Gelukkig kan hij zich, onder begeleiding van het geschreeuw van Francis, herstellen en enkele seconden later staat hij aan de andere kant. Nu is het de beurt aan Arjen en mij. Zonder glijpartijen bereiken we de andere kant en daar doen we onze stijgijzers weer af. Het is tijd voor twee uur rotsklimmen, bepaald niet mijn favoriete bezigheid, al helemaal niet in het donker. Verschillende malen schuiven stenen onder onze schoenen weg, die we dan weer de lange weg naar het dal horen afleggen, terwijl we zelf mensen onder ons proberen te waarschuwen. Op sommige plekken is de wand zodanig steil, dat er staalkabels nodig zijn, maar hier en daar zorgt een stalen splinter voor heel fijne wondjes aan de handen. Na twee uur zijn we dan ook erg blij als we eindelijk de Goûter hut bereikt hebben. Hier is de rust intussen weergekeerd, want diegenen die vandaag een toppoging doen zijn al weg, en de overige mensen liggen nog te slapen.Hier laten we onze helm achter en trekken we wederom onze stijgijzers aan. Na wat gedronken en gegeten te hebben, vertrekken we over de gletsjer naar boven. Francis en Irmo zijn al snel uit het zicht verdwenen, dus al snel voelt het alsof we de enigen zijn. Er is geen enkel ander hoofdlampje in de buurt te vinden! Rond half vijf begint het ochtendgloren langzaam zichtbaar te worden aan de oostelijke hemel, maar ondertussen horen we een luid gekraak gevolgd door een lang donderend geluid…LAWINE! We hebben het vermoeden dat het plaatsvindt op de bergkam naast ons, maar juist daar zien we nog enige hoofdlampjes ronddwalen. Ook James stopt even met lopen, terwijl we de hoofdlampjes angstvallig in de gaten houden. Nadat het weer volledig stil is geworden, zien we de hoofdlampjes op de berg nog steeds bewegen, dus ze zijn gelukkig niet geraakt. We gaan weer verder en stap voor stap komen we dichter bij de top. Al snel begint het echt lichter te worden en kunnen we ook wat van de berg om ons heen gaan onderscheiden. Het is fijn dat onze leefwereld nu niet meer uit de vierkante meter voor ons, beschenen door onze hoofdlamp, bestaat.
Ondertussen stijgen we gestaag verder over de Dôme du Goûter. Als het echt licht is geworden kunnen we de Vallot hut al zien liggen, een kleine hut die voor noodgevallen (extreme weersomslag etc.) gebruikt wordt. Het is echter nog een steile klim daar naar toe, dus eerst nemen we een korte pauze om vervolgens achter Francis en Irmo aan te gaan, die intussen al bijna boven aan de wand zijn. We vragen ons af waarom ze zo’n haast hebben, zeker aangezien het juist Francis was, die deze nacht had gezegd dat temporiseren zeer belangrijk is voor een succesvolle beklimming. Later zal blijken dat Francis gewoon graag snel naar huis wil! We gaan verder richting de Vallot hut, terwijl we de eerste klimmers tegen komen, die op de top zijn geweest. Voorbij de Vallot loopt het spoor over een smalle graat, op sommige plekken niet breder dan een meter, met daarnaast aan beide zijden een diepe afgrond. Geconcentreerd lopen we dus verder, maar het is niet altijd even makkelijk als er ondertussen ook tegenliggers naar beneden komen. 
Opvallend is wel hoe rustig het weer zich tot nu toe houdt. Hoewel we af en toe door een wolkje worden omringd is het redelijk helder en staat er nauwelijks wind. We zitten nu ruim boven de 4500 meter en dat is duidelijk te merken aan hett gevoel in de benen. Het lijkt wel alsof iedere stap drie keer meer kracht kost dan op zeeniveau en dat terwijl we toch goed geacclimatiseerd zijn. Iets voor achten is het dan zover…na het laatste stuk over de zeer smalle topgraat gelopen te hebben, komen we aan op de top! Wat een onbeschrijflijk gevoel om op 4810 meter te staan. We hebben bijna twee jaar naar dit moment toe gewerkt en als het dan echt plaats vindt, is echt fantastisch. Snel maken we met Irmo en Francis een topfoto, die vervolgens alweer omlaag gaan. Wij blijven nog even en het valt dan pas op dat het ook zo goed als windstil is op de top. Hierdoor is het er bijzonder aangenaam! We maken nog wat foto’s (onder andere van een “beessie” op de top vanwege de WK finale vanavond).
Toevallig staan we net met een stel Spanjaarden op de top, dus moeten er ook nog even wat “voetbalbeleefdheden” uitgewisseld worden. James wil graag de afdalende groepen voor blijven, dus stelt hij voor om weer te beginnen aan de afdaling. Voldaan zetten we de eerste stappen omlaag en gelijk voelen zowel Arjen als ik, dat het nog een hele lange afdaling gaat worden: vooral het laatste stukje van de klim heeft heel veel energie gekost. Gestaag dalen we af, daarbij wel goed op de balans lettend. Ondertussen beginnen de bovenbeenspieren behoorlijk tegen te stribbelen, want het afdalen begint zijn tol te eisen. Eenmaal voorbij de Vallot geeft Arjen aan dat de vermoeidheid te heftig begint te worden om het hoge afdaaltempo van James vast te houden. Desondanks blijft James pushen om het hoge tempo vast te houden (waarschijnlijk met de Grand Couloir oversteek in zijn achterhoofd), en enkele malen leidt dit dan ook tot een valpartij. Rond half 10 zien we de Goûter hut liggen, dus zijn we weer onder de 4000m. Daar aangekomen pakken we een momentje van rust en genieten van een (nog duurder) blikje cola. 
Dan is het tijd om weer te gaan rotsklimmen! Ditmaal ga ik voorop, de weg naar beneden zoekend. Het blijft een heikel karwei om gebalanceerd te blijven met zo’n zware rugzak op de rug. Verscheidene malen moeten we weer een klein stukje terug klimmen, als we de verkeerde richting op zijn afgedaald. Op een zeker moment horen we wat geschreeuw van boven en al snel blijkt waarom. Er zijn wat stenen in het couloir in beweging gekomen en die lijken een kettingreactie in beweging gezet te hebben, waardoor er een steenlawine is ontstaan. Gelukkig is er juist op dit moment niemand het Grand Couloir aan het oversteken. Wij komen niet veel later aan bij de oversteek en al snel is het onze beurt om de oversteek te wagen. James heeft besloten om dit zonder stijgijzers te doen, vanwege de bijzonder zachte sneeuw. Ik moet als eerste, dus kijk ik nog eenmaal naar boven voor verdwaalde rotsen, die naar beneden komen zetten en begin dan door het spoor het couloir over te steken. 
Alles gaat goed, totdat ik ongeveer halverwege een stuk nat gletsjerijs tegen kom. Ik stap weliswaar in een voetafdruk, maar mijn stijgijzerloze bergschoenen hebben niet genoeg grip en ik voel mijn rechtervoet wegglijden. Nog net kan ik mijn ijsbijl in de gletsjer slaan om te voorkomen dat ik volledig wegglij en afhankelijk ben van de zekering, waarmee James aan de zekeringskabel zit. Ook Arjen glijdt achter mij weg, maar ook hij weet zichzelf nog net op tijd te corrigeren. Snel vervolgen wij onze weg om veilig aan de andere kant van het couloir aan te komen. Daar merkt James nog eventjes fijnzinnig op, dat dit de reden is dat je niet aan de vermoeidheid moet denken, totdat je veilig beneden bent, omdat dit dodelijk kan zijn. Intussen kunnen we de Tete Rousse eindelijk zien liggen en niet veel later hangen we daar onze stokken en ijsbijlen dan ook op om eindelijk even goed te kunnen rusten. Intussen hebben we er zo’n 10 uur op zitten. Binnen zit Irmo al op ons te wachten, die is door Francis werkelijk naar beneden gejaagd, waardoor hij er al ruim een uur zit. We weten dat we enige minuten later alweer verder zullen moeten afdalen om op tijd bij het treinstation aan te komen. Gelukkig heeft James nog een verassing voor ons in petto. Als wij ons vermoeid weer in beweging zetten, slaat James ineens af richting de gletsjer. Hier blijken allerlei “glijbanen” te liggen, waardoor we al glijdend kunnen afdalen…echt geniaal. Gewoon lekker op je kont gaan zitten en de zwaartekracht het overige werk laten doen. Op deze manier leggen we de overige 1000 meter omlaag binnen een uur af, waardoor we ruim op tijd bij het zeer drukke treinstationnetje aankomen. Wat een contrast met gisteren toen er werkelijk geen ziel was vanwege het hondenweer. De voeten, toch wel zeer gehavend door blaren en drukplekken, willen intussen echt niet meer en op allerlei plekken beginnen kleine pijntjes op te spelen. Maar het besef dat we op de top van West-Europa hebben gestaan begint nu eigenlijk pas echt door te dringen...wat een machtig en trots gevoel!
Saturday we receive a phone call from James at 2.30 pm, saying that it is time to pick him up. It is a bit late though, cause we figured this ourselves as well, when we saw a big thunderstorm developing over Mont Blanc. But we are already loading the car, so we quickly depart for Les Houches to pick up James and Francis, the other guide. Arjen hops off at Aguille du Midi to check whether the cablecar still runs and Irmo and I quickly drive to Les Houches...well, not that quick, because it turns out that finding a ski lift can be very difficult. But at three o'clock we are in James car with our stuff on our way back to Aguille du Midi, while we see lightning hitting the ground around us. I get a funny feeling in my belly, that this might cost us the summit again.
Once we arrive at Aguille du Midi, it turns out the cablecar does not go further than halfway up the mountain anymore. This is the end of our plan to go to Refuge des Cosmiques...But luckily Francis has a backup plan. He knows a few people in the Tete Rousse refuge and is able to arrange shelter for the night for us. After a few phonecalls we run back to the car and we race to the cablecar at Les Houches. When we arrive there, it is raining cats and dogs, so this cablecar is not running either. So we have to continue to St. Gervais then to take the train up the mountain. This train is still going, but packing our stuff, while keeping everything dry, turns out to be very hard. The good thing is that we can finally test our Gore-Tex clothing. At 4.30 pm we are in the train for a 75 minute ride. It seems to get dryer now and then, but the weather is still looking very bad for a summit attempt. Once we arrive at the final "station" of the train, we immediately hear thunder of a lightning strike nearby. There is a small refuge nearby, so we go there to put all our waterproof clothing on. While rain is pooring down the mountain and while the sound of thunder rumbles around us occasionally, we start our two hour hike to the Tete Rousse refuge. Of course James decides in favour of the shortest route up, so in a straight line on the rocks again, so within a few minutes we are feeling way too warm for our waterproof clothing. The rain has subsided to only a few droplets, so we decide to take off our waterproof clothing even though we hear the sound of thunder and we do see some lightning strikes on the other side of the valley. We are gaining altitude very rapidly and within half an hour we are back on the real trail. Using this steep trail, we continue our climb, while we keep a sharp eye on the thunderstorms surrounding us. The temperature is still high, so now I regret my decision earlier today, to take one and a half litres of water extra, in the assumption that we would walk only half an hour anyway. At a certain point we see a refuge high above us, so we ask James whether that is Tete Rousse. But he replies it is the Goûter refuge, which is good news, because that means it can not be long before we arrive at Tete Rousse.
And indeed, suddenly we are in front of a snowfield, with the refuge behind it. We cross it quickly and after a total of one hour and 35 minutes of climbing we are in the hut. So once more we have climbed quicker than avergage, so that is quite promising for the next day. But we are dependant on the weather anyway! In the refuge we buy a well earned Coke (which costs 5 euro per can by the way, since it has been brought up the mountain by helicopter) and James tells us that the weather forecast is actually looking pretty good. And indeed, the air seems to be a bit brighter, we can even see the red glow of the setting sun underneath the rainshowers and thunderstorms. We have a good meal, and thereafter we get ourselves ready to get a few hours of sleep, which isn't easy in a chaotic place like this. There are about 20 people sleeping in each room, of which some are snoring, so it is not exactly quiet in there. At around 10 o'clock we do lie down, knowing our alarm will go off only three hours later and then we will actually attempt to reach the summit.Dag van de twijfel
Maar gelukkig heeft Francis nog een backup plan. Hij heeft wat contacten in de Tete Rousse hut en kan daar eventueel een overnachting regelen. Na wat telefoontjes rennen we weer naar de auto en rijden we naar de kabelbaan in Les Houches. Daar regent het intussen pijpenstelen en ook deze kabelbaan ligt voor onbepaalde tijd stil. Dan maar doorrijden naar St. Gervais om het treintje te nemen. Deze rijdt gelukkig nog wel, maar onze spullen pakken in deze regenbui en daarbij alles droog proberen te houden, blijkt nog een bijzonder lastig karwei. In ieder geval kunnen we nu onze Gore-Tex kleding uittesten. Om half vijf zitten we in de trein voor een 75 minuten durende treinrit. Hoewel het af en toe wat droger lijkt te worden, lijkt een toppoging momenteel toch wel heel ver weg. Eenmaal boven aangekomen worden we gelijk getrakteerd op een stevige donder van een blikseminslag in de buurt. We lopen een klein stukje naar een hut om onszelf daar volledig op de regen te kleden. Terwijl het water om ons heen de berg af stroomt en er af en toe een donder klinkt, beginnen we aan de twee uur durende wandeling naar de Tete Rousse hut. James neemt natuurlijk weer de snelste weg naar boven, namelijk in een rechte lijn, dus al snel hebben we het eigenlijk veel te warm voor onze regendichte kleding. De regen is intussen afgenomen tot enkele losse druppeltjes, dus hoewel de donder af en toe nog dreigend klinkt en wij aan de andere kant van de vallei nog regelmatig bliksemschichten omlaag zien komen, trekken we de regenkleding toch maar weer uit. De hoogte neemt snel toe en na een ruim half uur komen we weer op het echte pad uit. Via dit steile paadje klimmen we door, terwijl we achter ons de ons omringende onweersbuien in de gaten blijven houden. De temperatuur is nog steeds hoog, dus ik heb ineens spijt van de anderhalve liter water, die ik extra had meegenomen aangezien we toch maar een half uurtje zouden lopen vandaag. Op een gegeven moment zien we hoog boven ons een hut, dus vragen we aan James of dat de Tete Rousse is. Hij antwoordt dat dit de Goûter hut is, dus dat is goed nieuws, dan kan het nooit lang meer duren, voordat we er zijn. En inderdaad, ineens staan we voor een sneeuwveld waarachter we de hut zien liggen. We steken snel over en na 1 uur en 35 minuten zitten we in de hut.
Weer hebben we dus sneller gelopen dan gemiddeld, dus dat belooft een hoop voor de volgende dag. Maar ja, dat weer hè! In de hut nuttigen we een welverdiend colaatje (kost trouwens 5 euro per blikje, omdat het per helikopter wordt ingevlogen) en weet James ons te vertellen dat het weerbericht voor de volgende dag er op zich goed uit ziet. Inderdaad lijkt de lucht een beetje lichter te worden, we zien zelfs het rood van de ondergaande zon onder de buien uit komen. We eten flink door, waarna we ons klaarmaken om nog maar een paar uurtjes slaap te pakken, wat nog niet zo makkelijk is in de chaos van deze hut. Er liggen zo'n 20 man per kamer te slapen en sommigen dus ook te snurken, dus echt stil is het niet. Rond tien uur gaan we liggen, wetende dat we drie uur later wakker zullen worden om dan toch echt aan een toppoging te kunnen gaan beginnen.Day of the truth
At 1.15 am we wake up with quite some noise surrounding us. It is time. We brush our teeth, pack our sleeping gear and head out to the breakfast room to have a very modest breakfast consisting of one breadroll. Thereafter we pack the last bits of our stuff, put the headlamp on the helmet, put the helmet on and put on the shoes to eventually go outside to put on the crampons. The tension is rising, because we know we have to cross the infamous Grand Couloir straight away. This fairly steep wall of ice and rocks has been a killer, because of rocks falling down from above, where they are being pushed down by the glacier.
Especially when the temperature is high, this is a dangerous part of the mountain you should not underestimate. The crossing is a lot smaller than we expected though. After the crossing we have to climb another two hours over a rocky ridge, where lots of stones are coming down as well. Irmo ropes up with Francis, while Arjen and me rope up with James. Even before we get to the Grand Couloir, we hear the unmistakable sound of a rockslide and we hear a few people shout in panic. Everybody is trying to warn anybody, but no one knows where the slide actually is, quite a scary experience to be honest. Irmo is the first to cross the Couloir and he is immediately testing our nerves by slipping away after a few steps and the only two things that are attaching him to the mountain are his ice axe and Francis. Luckily he can recover, while being screamed at by Francis, and a few seconds later he is on the other side. Now it is our turn. Without sliding away we reach the other side and we take off our crampons. It is time for rockclimbing, not really my favourite part, and really not my favourite part in the dark. Several times rocks give way under our shoes, to fall down a long way towards the valley, while we try to warn the people beneath us. At certain points the ridge is so steep that steal cables are necessary, but unfortunately these have very small shards which cause very annoying little wounds to our hands. We are quite relieved when we reach the Goûter refuge after two hours. Here it is quiet now, because everyone doing a summit attempt has already left and all the other people are still fast asleep. We leave our helmets here and once more we put on our crampons.
Thereafter it is time for rockclimbing again! This time I need to go in front, searching my way down. It is still tricky to stay upright with a heavy backpack on your back. Several times we have to climb back a little, when we have descended in the wrong direction. Then we suddenly hear some screaming from above and soon it turns out why. Several rocks in the couloir started moving, starting a chain reaction, resulting in a rockslide. Luckily nobody is crossing the Grand Couloir right now. We arrive at the crossing only a few moments later and only a bit later it is our turn to cross. James decides to do this without crampons, because of the very soft snow. I have to go first, so have a last quick glance above me and thereafter I start following the trail to cross the couloir. Everything is well, until I reach a part of wet glacier ice halfway. Even though I step on the footsteps of a previous climber, my cramponless shoes loose their grip and I feel my right foot sliding away. Just in time I am able to hit the ice with my ice axe to keep me from completely sliding down (having to rely on the security line only, which connects James to the mountain). Arjen slips away as well, but he corrects himself in time. Quickly we continue to reach the safety of the other side of the couloir. Having arrived on the other side, James points out that you can not think about your fatigue until you are back down safely, because this can actually be deadly on this mountain.
Dag van de waarheid
Om kwart over één worden we wakker van het rumoer om ons heen. Het is tijd. Snel poetsen we onze tanden, pakken onze slaapspullen in en gaan naar de ontbijtzaal om nog even een broodje te kunnen eten. Daarna de laaste spullen inpakken, hoofdlampje op de helm zetten, helm op en schoenen aan om vervolgens naar buiten te gaan om de stijgijzers aan te doen. De spanning stijgt, zeker omdat we weten dat we gelijk het beruchte Grand Couloir door moeten. Deze redelijk steile wand heeft al vele levens geëist door de steenslag van stenen die honderden meters hoger door de gletsjer naar beneden geduwd worden. Zeker als de temperatuur hoog is, is dit een gevaarlijk stukje bergwand om rekening mee te houden. Overigens moeten we daarna nog eens twee uur over een rotsige graat klimmen, waar ook zeer veel steenslag plaats vindt. Het Grand Couloir is overigens wel veel smaller dan wij verwacht hadden. Irmo gaat samen met Francis aan het touw, terwijl Arjen en ik bij James aan het touw gaan. Nog voordat we bij het Grand Couloir aankomen, horen we het onmiskenbare geluid van een steenlawine en vanaf de berg horen we wat paniekerige uitroepen. Iedereen probeert iedereen te waarschuwen, maar ondertussen weet niemand waar de lawine nu precies valt, best wel eng eigenlijk. Irmo gaat als eerste door het Couloir en bezorgt ons gelijk een hartverzakking door na drie stappen weg te glijden en alleen nog maar aan zijn eigen ijsbijl en het touw van de gids te hangen. Gelukkig kan hij zich, onder begeleiding van het geschreeuw van Francis, herstellen en enkele seconden later staat hij aan de andere kant. Nu is het de beurt aan Arjen en mij. Zonder glijpartijen bereiken we de andere kant en daar doen we onze stijgijzers weer af. Het is tijd voor twee uur rotsklimmen, bepaald niet mijn favoriete bezigheid, al helemaal niet in het donker. Verschillende malen schuiven stenen onder onze schoenen weg, die we dan weer de lange weg naar het dal horen afleggen, terwijl we zelf mensen onder ons proberen te waarschuwen. Op sommige plekken is de wand zodanig steil, dat er staalkabels nodig zijn, maar hier en daar zorgt een stalen splinter voor heel fijne wondjes aan de handen. Na twee uur zijn we dan ook erg blij als we eindelijk de Goûter hut bereikt hebben. Hier is de rust intussen weergekeerd, want diegenen die vandaag een toppoging doen zijn al weg, en de overige mensen liggen nog te slapen.Hier laten we onze helm achter en trekken we wederom onze stijgijzers aan. Na wat gedronken en gegeten te hebben, vertrekken we over de gletsjer naar boven. Francis en Irmo zijn al snel uit het zicht verdwenen, dus al snel voelt het alsof we de enigen zijn. Er is geen enkel ander hoofdlampje in de buurt te vinden! Rond half vijf begint het ochtendgloren langzaam zichtbaar te worden aan de oostelijke hemel, maar ondertussen horen we een luid gekraak gevolgd door een lang donderend geluid…LAWINE! We hebben het vermoeden dat het plaatsvindt op de bergkam naast ons, maar juist daar zien we nog enige hoofdlampjes ronddwalen. Ook James stopt even met lopen, terwijl we de hoofdlampjes angstvallig in de gaten houden. Nadat het weer volledig stil is geworden, zien we de hoofdlampjes op de berg nog steeds bewegen, dus ze zijn gelukkig niet geraakt. We gaan weer verder en stap voor stap komen we dichter bij de top. Al snel begint het echt lichter te worden en kunnen we ook wat van de berg om ons heen gaan onderscheiden. Het is fijn dat onze leefwereld nu niet meer uit de vierkante meter voor ons, beschenen door onze hoofdlamp, bestaat.
Ondertussen stijgen we gestaag verder over de Dôme du Goûter. Als het echt licht is geworden kunnen we de Vallot hut al zien liggen, een kleine hut die voor noodgevallen (extreme weersomslag etc.) gebruikt wordt. Het is echter nog een steile klim daar naar toe, dus eerst nemen we een korte pauze om vervolgens achter Francis en Irmo aan te gaan, die intussen al bijna boven aan de wand zijn. We vragen ons af waarom ze zo’n haast hebben, zeker aangezien het juist Francis was, die deze nacht had gezegd dat temporiseren zeer belangrijk is voor een succesvolle beklimming. Later zal blijken dat Francis gewoon graag snel naar huis wil! We gaan verder richting de Vallot hut, terwijl we de eerste klimmers tegen komen, die op de top zijn geweest. Voorbij de Vallot loopt het spoor over een smalle graat, op sommige plekken niet breder dan een meter, met daarnaast aan beide zijden een diepe afgrond. Geconcentreerd lopen we dus verder, maar het is niet altijd even makkelijk als er ondertussen ook tegenliggers naar beneden komen. 
Opvallend is wel hoe rustig het weer zich tot nu toe houdt. Hoewel we af en toe door een wolkje worden omringd is het redelijk helder en staat er nauwelijks wind. We zitten nu ruim boven de 4500 meter en dat is duidelijk te merken aan hett gevoel in de benen. Het lijkt wel alsof iedere stap drie keer meer kracht kost dan op zeeniveau en dat terwijl we toch goed geacclimatiseerd zijn. Iets voor achten is het dan zover…na het laatste stuk over de zeer smalle topgraat gelopen te hebben, komen we aan op de top! Wat een onbeschrijflijk gevoel om op 4810 meter te staan. We hebben bijna twee jaar naar dit moment toe gewerkt en als het dan echt plaats vindt, is echt fantastisch. Snel maken we met Irmo en Francis een topfoto, die vervolgens alweer omlaag gaan. Wij blijven nog even en het valt dan pas op dat het ook zo goed als windstil is op de top. Hierdoor is het er bijzonder aangenaam! We maken nog wat foto’s (onder andere van een “beessie” op de top vanwege de WK finale vanavond).
Toevallig staan we net met een stel Spanjaarden op de top, dus moeten er ook nog even wat “voetbalbeleefdheden” uitgewisseld worden. James wil graag de afdalende groepen voor blijven, dus stelt hij voor om weer te beginnen aan de afdaling. Voldaan zetten we de eerste stappen omlaag en gelijk voelen zowel Arjen als ik, dat het nog een hele lange afdaling gaat worden: vooral het laatste stukje van de klim heeft heel veel energie gekost. Gestaag dalen we af, daarbij wel goed op de balans lettend. Ondertussen beginnen de bovenbeenspieren behoorlijk tegen te stribbelen, want het afdalen begint zijn tol te eisen. Eenmaal voorbij de Vallot geeft Arjen aan dat de vermoeidheid te heftig begint te worden om het hoge afdaaltempo van James vast te houden. Desondanks blijft James pushen om het hoge tempo vast te houden (waarschijnlijk met de Grand Couloir oversteek in zijn achterhoofd), en enkele malen leidt dit dan ook tot een valpartij. Rond half 10 zien we de Goûter hut liggen, dus zijn we weer onder de 4000m. Daar aangekomen pakken we een momentje van rust en genieten van een (nog duurder) blikje cola. 
Dan is het tijd om weer te gaan rotsklimmen! Ditmaal ga ik voorop, de weg naar beneden zoekend. Het blijft een heikel karwei om gebalanceerd te blijven met zo’n zware rugzak op de rug. Verscheidene malen moeten we weer een klein stukje terug klimmen, als we de verkeerde richting op zijn afgedaald. Op een zeker moment horen we wat geschreeuw van boven en al snel blijkt waarom. Er zijn wat stenen in het couloir in beweging gekomen en die lijken een kettingreactie in beweging gezet te hebben, waardoor er een steenlawine is ontstaan. Gelukkig is er juist op dit moment niemand het Grand Couloir aan het oversteken. Wij komen niet veel later aan bij de oversteek en al snel is het onze beurt om de oversteek te wagen. James heeft besloten om dit zonder stijgijzers te doen, vanwege de bijzonder zachte sneeuw. Ik moet als eerste, dus kijk ik nog eenmaal naar boven voor verdwaalde rotsen, die naar beneden komen zetten en begin dan door het spoor het couloir over te steken. 
Alles gaat goed, totdat ik ongeveer halverwege een stuk nat gletsjerijs tegen kom. Ik stap weliswaar in een voetafdruk, maar mijn stijgijzerloze bergschoenen hebben niet genoeg grip en ik voel mijn rechtervoet wegglijden. Nog net kan ik mijn ijsbijl in de gletsjer slaan om te voorkomen dat ik volledig wegglij en afhankelijk ben van de zekering, waarmee James aan de zekeringskabel zit. Ook Arjen glijdt achter mij weg, maar ook hij weet zichzelf nog net op tijd te corrigeren. Snel vervolgen wij onze weg om veilig aan de andere kant van het couloir aan te komen. Daar merkt James nog eventjes fijnzinnig op, dat dit de reden is dat je niet aan de vermoeidheid moet denken, totdat je veilig beneden bent, omdat dit dodelijk kan zijn. Intussen kunnen we de Tete Rousse eindelijk zien liggen en niet veel later hangen we daar onze stokken en ijsbijlen dan ook op om eindelijk even goed te kunnen rusten. Intussen hebben we er zo’n 10 uur op zitten. Binnen zit Irmo al op ons te wachten, die is door Francis werkelijk naar beneden gejaagd, waardoor hij er al ruim een uur zit. We weten dat we enige minuten later alweer verder zullen moeten afdalen om op tijd bij het treinstation aan te komen. Gelukkig heeft James nog een verassing voor ons in petto. Als wij ons vermoeid weer in beweging zetten, slaat James ineens af richting de gletsjer. Hier blijken allerlei “glijbanen” te liggen, waardoor we al glijdend kunnen afdalen…echt geniaal. Gewoon lekker op je kont gaan zitten en de zwaartekracht het overige werk laten doen. Op deze manier leggen we de overige 1000 meter omlaag binnen een uur af, waardoor we ruim op tijd bij het zeer drukke treinstationnetje aankomen. Wat een contrast met gisteren toen er werkelijk geen ziel was vanwege het hondenweer. De voeten, toch wel zeer gehavend door blaren en drukplekken, willen intussen echt niet meer en op allerlei plekken beginnen kleine pijntjes op te spelen. Maar het besef dat we op de top van West-Europa hebben gestaan begint nu eigenlijk pas echt door te dringen...wat een machtig en trots gevoel!
Monday, 12 July 2010
SUCCESS!
Yesterday around 8 o'clock Arjen, Irmo and me arrived at the summit of Mont Blanc. Because of the bad weather on saturday we were forced to move to the Tete Rousse refuge instead of the refuge des Cosmiques. Because of this, we have done the "normal" route via Goûter towards the summit and back. It was a very exciting, long and heavy climb, but we have been rewarded with a summit without any wind! The descent felt even longer, but we have all come down safely (even though our feet are very sore). More news and the report about the climb will follow as soon as possible. Right now, we are departing for Holland again!
Gisteren zijn Arjen, Irmo en ik rond 8 uur 's ochtends op de top van de Mont Blanc aangekomen. Door het slechte weer (onweersbuien) werden we gedwongen om in de Tete Rousse hut te overnachten in plaats van de Cosmiques hut. Dit betekende ook dat we de "normale" route via de Goûter volgden richting top en terug. Het was een ongelooflijk spannende, lange en zware klim, maar uiteindelijk zijn we beloond met een windstille top! De afdaling voelde zo mogelijk nog langer, maar we zijn alledrie veilig beneden gekomen (al voelen onze voeten kapot). Meer nieuws en het reisverslag van de beklimming volgen zo snel mogelijk. Nu vertrekken we weer richting Nederland!
Gisteren zijn Arjen, Irmo en ik rond 8 uur 's ochtends op de top van de Mont Blanc aangekomen. Door het slechte weer (onweersbuien) werden we gedwongen om in de Tete Rousse hut te overnachten in plaats van de Cosmiques hut. Dit betekende ook dat we de "normale" route via de Goûter volgden richting top en terug. Het was een ongelooflijk spannende, lange en zware klim, maar uiteindelijk zijn we beloond met een windstille top! De afdaling voelde zo mogelijk nog langer, maar we zijn alledrie veilig beneden gekomen (al voelen onze voeten kapot). Meer nieuws en het reisverslag van de beklimming volgen zo snel mogelijk. Nu vertrekken we weer richting Nederland!
Saturday, 10 July 2010
Will the weather hold?
Right now we are fully packed for the climb, waiting at our hotel, with beautiful weather. We are anxious to go up, but in the meantime we keep a watchful eye on the weather radar. Right now it is looking good, but you never now in the mountains. We are going to wait for another three hours before we go up and everything can change in that time. We will just wait and see. It is as exciting as it frustrating to stay down below, while we see a climeable summit. We can only keep our hopes up. Hopefully till tomorrow evening!
We zijn op dit moment helemaal klaar om te gaan, terwijl we bij ons hotel zitten te wachten in het zonnetje. We kunnen niet wachten om naar boven te gaan, maar houden ondertussen de Franse buienradar scherp in de gaten. Op dit moment ziet het er allemaal goed uit, maar in de bergen kan alles zo veranderen. We moeten nu nog drie uur wachten, voordat we naar boven gaan en de situatie kan dan weer heel anders zijn. Maar we gaan het wel zien. Het is zowel spannend als frustrerend om beneden te zitten, terwijl we een klimbare top zien. We moeten maar blijven hopen. Hopelijk tot morgenavond!
We zijn op dit moment helemaal klaar om te gaan, terwijl we bij ons hotel zitten te wachten in het zonnetje. We kunnen niet wachten om naar boven te gaan, maar houden ondertussen de Franse buienradar scherp in de gaten. Op dit moment ziet het er allemaal goed uit, maar in de bergen kan alles zo veranderen. We moeten nu nog drie uur wachten, voordat we naar boven gaan en de situatie kan dan weer heel anders zijn. Maar we gaan het wel zien. Het is zowel spannend als frustrerend om beneden te zitten, terwijl we een klimbare top zien. We moeten maar blijven hopen. Hopelijk tot morgenavond!
Friday, 9 July 2010
Not again!
As promised by James, our guide, he gave us a call about this weekends weather forecast for Mont Blanc this afternoon. And unfortunately this news was not very good. While we were sunbathing in the sun at a lake close to Chamonix, with a nice view on the mountain, 30 degrees and a clear sky, James told us storm was coming. At first we thought he meant windy weather, but it turned out he meant thunderstorms. We checked this on the internet and this news was confirmed, indeed some isolated thunderstorms are forecasted for tomorrow and sunday afternoon. So a summit attempt during the day is no option anymore. There was even a possibility that the whole attempt is not possible, but right now the outlook is slightly better. It might even turn out to be good for us! Right now we are planning to go to Aguille du Midi by cable car tomorrow afternoon at 3.30 pm (as long as there are no thunderstorms above Chamonix!), after which we go to the Refuge des Cosmiques. When we get there, our chances to reach the summit will be significantly higher, because in that case we will leave for the summit, via Tacul and Maudit, at 1 am after which we will descent via the standard Goûter route. That means we will be doing a whole traverse of the mountain! A great outlook, but we will need good weather. So this night we will keep our fingers crossed!
Zoals afgesproken met James, onze gids, hadden we vanmiddag contact over de weersverwachting voor Mont Blanc voor dit weekend. En helaas was dit allesbehalve goed. Terwijl wij aan het uitrusten waren aan een meertje in de buurt van Chamonix, met uitzicht op de berg, 30 graden en een wolkenloze hemel, weet James ons te vertellen dat er storm op komst is. Eerst begrepen we dit verkeerd en dachten dat het over de wind ging, maar het bleek om onweersbuien te gaan. En inderdaad, na dit op internet gechecked te hebben, blijkt er inderdaad een gerede kans op een geïsoleerde onweersbui te zijn. Dit geldt voor zowel zaterdag als zondagmiddag. Een dagbeklimming morgen is dus officieel geen optie meer. Even leek de gehele toppoging op losse schroeven te staan, maar intussen is dit iets minder negatief. Sterker nog, de omstandigheden zouden voor ons weleens positief uit kunnen pakken. Het plan is nu om morgenmiddag rond half vier de kabelbaan naar Aguille du Midi te pakken (als het dan maar niet onweert!) om vervolgens naar de Refuge des Cosmiques af te dalen. Als we daar eenmaal zitten, nemen onze topkansen weer flink toe, want dan vertrekken we om één uur 's nachts richting top via de Tacul en Maudit om vervolgens af te dalen via de standaard Goûter route, een complete traverse dus! Op zich fantastisch, maar dan moet het weer zich dus wel goed houden. We gaan vannacht dus maar flink duimen!
Zoals afgesproken met James, onze gids, hadden we vanmiddag contact over de weersverwachting voor Mont Blanc voor dit weekend. En helaas was dit allesbehalve goed. Terwijl wij aan het uitrusten waren aan een meertje in de buurt van Chamonix, met uitzicht op de berg, 30 graden en een wolkenloze hemel, weet James ons te vertellen dat er storm op komst is. Eerst begrepen we dit verkeerd en dachten dat het over de wind ging, maar het bleek om onweersbuien te gaan. En inderdaad, na dit op internet gechecked te hebben, blijkt er inderdaad een gerede kans op een geïsoleerde onweersbui te zijn. Dit geldt voor zowel zaterdag als zondagmiddag. Een dagbeklimming morgen is dus officieel geen optie meer. Even leek de gehele toppoging op losse schroeven te staan, maar intussen is dit iets minder negatief. Sterker nog, de omstandigheden zouden voor ons weleens positief uit kunnen pakken. Het plan is nu om morgenmiddag rond half vier de kabelbaan naar Aguille du Midi te pakken (als het dan maar niet onweert!) om vervolgens naar de Refuge des Cosmiques af te dalen. Als we daar eenmaal zitten, nemen onze topkansen weer flink toe, want dan vertrekken we om één uur 's nachts richting top via de Tacul en Maudit om vervolgens af te dalen via de standaard Goûter route, een complete traverse dus! Op zich fantastisch, maar dan moet het weer zich dus wel goed houden. We gaan vannacht dus maar flink duimen!
View from the Monte Rosa on Mont Blanc
5 Summits!
Arrival at Refugio di Mantova
We arrive in Gressoney, a small mountain village in the Italian Alps, after a two hour drive, in which we also got lost in an small Italian village with way too narrow roads in an attempt to find our guide James. At the parking lot we already have a good view on the Monte Rosa range with its snowy tops. After having taped our feet, we take two ski lifts to a mountain station at 2900 metres. We can leave our backpacks in a third ski lift, which is perfect for the two hour hike, that lies ahead of us. We climb up the mountain via a rocky ridge, to find ourselves at the glacier after a while. We crossed it without crampons, even though keeping balance is a tricky thing in the soft and deep snow. A little higher on the mountain we arrive at the final lift station, where our backpacks are waiting for us and suddenly the walk is a lot harder with the extra weight on our backs. At a certain point we arrive at a steep and rocky mountain wall and to our surprise we follow a narrow trail up this wall. We actually need to use some of our rock climbing skills here and using some fixed ropes, we get higher and higher. At some points the rocks are wet and slippery, making our feet slip away, which is not a very nice thing, when you are at a very steep cliff without a security line. After another half hour of climbing we arrive at the top of the cliff, where we can see the refuge already. We need to descent for only five minutes and we have some small talk with two climbers, who apparently do not want to pay any money for the refuge and, as Arjen points out while he points at their clothes hanging to dry, they also do not have any money to wash their underwear. 
Then we arrive at the Refugio di Mantova, a very nice and modern refuge at 3500 metres. We place our shoes in the sun to dry and soon it is time for a nice meal of pasta and meat. It turns out there are a few other Dutchmen, but they are all sitting in front of an Apple computer with an internet connection, trying to open up a livestream to watch the semifinal of the Dutch football team. All they need is a password to install some software on the pc, but the employees of the refuge tell them, they do not know this password. Everyone is giving up, except for us of course and within 5 minutes we have cracked the code and we are able to watch the football at 3500 metres...really great! Of course we can not sleep very early now, but in the end we will sleep even better, knowing that WE are in the finals.
Aankomst Refugio di Mantova
Na een twee uur durende autorit, waarbij wij nog verdwaald zijn geraakt in een Italiaans dorpje in een poging onze gids James te vinden, komen we aan in Gressoney, een klein pittoresk dorpje in de Italiaanse alpen. Vanaf de parkeerplaats hebben we al een mooi uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het Monte Rosa massief. Na eerst rustig de voetjes ingetaped te hebben gaan we met twee skiliften naar een bergstation gelegen op 2900 meter. Daar kunnen we onze rugzakken in een derde cabinelift achterlaten, ideaal voor de twee uur durende wandeling, die nog voor ons ligt. Via een rotsige graat op de berg klimmen we rustig naar boven, om op een bepaald moment bij de gletsjer aan te komen. Zonder stijgijzers steken we deze over, hoewel het evenwicht houden af en toe nog knap lastig is in diepe, zachte sneeuw. Onderweg komen we langs het bergstation waar we onze rugzakken weer ophalen en ineens loopt het allemaal toch een stukje zwaarder. Op een zeker moment komen we aan bij een steile rotswand, waar we tot onze verbazing een smal pad omhoog beginnen te volgen. Hier komt het betere klauterwerk al bij kijken en door middel van geplaatste touwen komen we al snel een stuk hoger. Hier en daar is het echter best glad en nat, waardoor de voeten nog weleens weg willen glijden, wat niet echt een lekker idee is, als je ongezekerd op een rotswand staat, die zeer steil naar beneden gaat. 
Na een ruim half uur klimmen komen we echter bovenaan de rotswand, waar we de refuge al kunnen zien liggen. Na slechts 5 minuutjes afdalen en een praatje met twee klimmers, die schijnbaar geen geld voor de refuge willen neertellen en ook geen geld hebben om hun ondergoed goed te wassen, zoals Arjen ons zeer snel duidelijk maakt, wijzend naar de waslijn, komen we aan bij de Refugio di Mantova, een mooie refuge gelegen op 3500 meter. Hier leggen we onze schoenen te drogen en al snel is het tijd voor de simpele, maar lekker maaltijd bestaande uit pasta en vlees. Ook blijken er nog enige andere Nederlanders aanwezig, die al enigszins gestressed voor de Apple computer met internetverbinding zitten om een livestreamverbinding te kunnen openen om de halve finale van Nederland te kunnen kijken. Het enige wat nog nodig is, is het password om software toe te laten op deze pc en het personeel van de refuge laat weten deze niet te kennen. Niet gehinderd door enige terughoudendheid, hebben wij dit password binnen 5 minuten gekraakt, waardoor we toch voetbal kunnen kijken…op 3500 meter hoogte, echt fantastisch! Uiteraard wordt het nog een lange en zware avond, maar uiteindelijk kunnen we voldaan gaan slapen in de wetenschap dat WE in de finale staan.
Climbing day 1: 4 x 4000+ = success!
We get up at around 6 o'clock and after a modest breakfast we start our ascent of the Vincents Pyramid (4215m) at seven. After an easy warmup, during which James shows us the basics of climbing with crampons again since Irmo is a firsttimer today and Arjen and I have not used it for a year either, James quickly sets the pace a bit higher. All other climbing groups go up the slopes of the glacier using a zigzag pattern, but we seem to be the only ones going up in a straight line. It looks good of course and the pace is good as well, but it is very tiring for the anckles, since we go up sideways all the time. But when we get out of the shadow into the sun, the temperature is rising quickly and soon we reach one of the Pyramids slopes. James is still not planning on wasting any time so we go to the summit in a straight line, but there turns out to be a very strong wind at the summit. According to James, the wind should not get any stronger, because that could endanger our summit attempt for the Mont Blanc, even though the weather looks fantastic at first. But it feels great to be on a summit again! After having made a few summit pictures, we start our descent again and full of adrenaline, we start moving to our next climb, the Ludwigshöhe (4342m). To reach the summit (in a straight line) we need to climb a 60 degrees slope, which is not an easy thing with a heavy backpack. We use our ice axe and the front points of our crampons to get higher and only a few minutes later we are on a 4000+ summit again. We make some more summit pictures and start our descent quickly via a snowy ridge towards a sheltered part of the glacier below us. We take some rest here, while we are looking at the steep slopes of the Schwarzhorn (4322m). We are not the only ones looking at it, because James soon tells us, we need to leave our backpacks here, to climb this summit without backpacks.
To get to this summit, we need to climb a 70 degrees steep slope and I can assure you, this looks pretty intimidating from below. The climb turns out to be a bit easier than expected, while previous climbers have made some kind of trail, so within a few minutes we are on the summit of the third 4000+ of the day! Of course we make some summit pictures again, and we have a quick glance over the edge of the ridge to the north, but since it is a vertical wall of about 1500 metres on that side, I (and Arjen as well) keep some respectful distance from the edge. The descent from the summit is a bit harder, while we have to be secured to the mountain because of the steepness, and thereafter we descent with tight ropes towards our backpacks. What a feeling to be on three 4000+ summits on one day! We also see a small summit with a statue of Christ on it (Balmenhorn, 4167m), so of course we wanna add this one to our list as well. With a big smile, James gets us to this summit as well, so now we can officially proclaim this day a fantastic success! James seems to be happy with todays performance as well and when we arrive at the refuge, it is still only two o'clock, so we have plenty of time to rest and recuperate. Once again we have a good meal, and we need some time to get our clothes back together, after they have been blown across the whole mountain after a helicopter landing next to the spot where our clothes were drying in the sun! In the evening we repeat our trick with the computer, so we can watch the Germans losing (which is quite funny when surrounded by 20 Germans), and once again we go to bed with a satisfied feeling!
Klimdag 1: 4 x 4000+ = succes!
Climbing day 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
Check the other pictures at Photoimpression 2010!
Klimdag 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
De wekker gaat vandaag iets vroeger, namelijk om kwart voor 5, waarna we ons snel klaarmaken voor het vertrek richting de Signalkuppe (4554 meter). Deze top is één van de vijf hoge toppen van de Monte Rosa, maar vooral bekend, omdat op deze top de hoogstgelegen refuge van Europa ligt. Het tempo ligt gelijk hoog (zoals James treffend weet te omschrijven “If you don’t say stop or slow, I won’t stop!”) en aangezien de zon nog maar net boven de horizon uit is, is de temperatuur ook nog niet echt aangenaam. Vooral ik heb veel last van hele koude tenen en vingers. Ondertussen hebben we wel een fantastisch uitzicht op de met wolken bedekte dalen en mooi belichte bergtoppen, die om ons heen liggen. Na anderhalf uur drinken we even wat thee en eten we wat, ondertussen op onze hoogtemeter spiekend, waaruit blijkt dat we intussen al 600 meter zijn gestegen. Het gaat dus hard! We komen niet veel later in het zonlicht te lopen, wat vooral door mij op prijs wordt gesteld, want hierdoor warmen de ledematen weer een beetje op. Ondertussen lopen we door een grote kom van de gletsjer met enkele onvoorstelbaar grote seracs (overhangende ijswanden). Dit levert uiteraard weer mooie foto’s op, maar al snel besluit James maar weer eens de directe lijn omhoog te nemen, waardoor we ons weer op het klimmen moeten concentreren en waardoor we binnen drieëneenhalf uur op de top van Punta Gnifetti staan (volgens James zijn snelste tijd tot nu toe). Gesterkt door deze bemoedigende woorden genieten we van het prachtige uitzicht, na uiteraard wederom een topfoto gemaakt te hebben. Het is hier echt ongelooflijk, het lijkt wel of we overal boven uit torenen. We zien de Monte Viso, de Povlakte van Italië, de Matterhorn, de Mont Blanc, de overige toppen van de Monte Rosa, Zermatt, Saas Fee, de Eiger, het lijkt wel alsof we de hele Alpen kunnen overzien. 
Nog verbazingwekkender is de refuge, die hier een dikke honderd jaar geleden is gebouwd, bovenop de topgraat. Hier genieten we van een heerlijke pizza Margharita (moet natuurlijk wel in een refuge, die zo is genaamd) en rond tienen, dalen we weer af richting het dal. Het is een lange afdaling en de voeten hebben het af en toe zwaar. Vooral Irmo wordt toch behoorlijk geteisterd door blaren en juist tijdens een afdaling begint dit behoorlijk tegen je te werken. Maar rond twaalf uur komen we bij de refuge aan, waar we snel onze slaapspullen inpakken, om vervolgens af te dalen richting het kabelbaanstation op 3200 meter hoogte. Ook nu lopen we weer zonder touw en stijgijzers over de gletsjer, maar door de hoge temperaturen is het hier en daar spekglad geworden. Met behoorlijk wat geglij komen we echter redelijk in een stuk aan bij de lift…een kwartier te laat, want uiteraard doen de Italianen aan een uitgebreide lunch. Hier wachten we dus nog maar een uurtje, waarna we kunnen afdalen naar het dal. Hier lunchen we nog eventjes, waarna we beginnen aan de lange autorit naar Chamonix. Op de terugweg hebben we nog een fantastisch uitzicht op de noordwand van Mont Blanc. Zou het dit jaar dan toch?
Then we arrive at the Refugio di Mantova, a very nice and modern refuge at 3500 metres. We place our shoes in the sun to dry and soon it is time for a nice meal of pasta and meat. It turns out there are a few other Dutchmen, but they are all sitting in front of an Apple computer with an internet connection, trying to open up a livestream to watch the semifinal of the Dutch football team. All they need is a password to install some software on the pc, but the employees of the refuge tell them, they do not know this password. Everyone is giving up, except for us of course and within 5 minutes we have cracked the code and we are able to watch the football at 3500 metres...really great! Of course we can not sleep very early now, but in the end we will sleep even better, knowing that WE are in the finals.Aankomst Refugio di Mantova
Na een twee uur durende autorit, waarbij wij nog verdwaald zijn geraakt in een Italiaans dorpje in een poging onze gids James te vinden, komen we aan in Gressoney, een klein pittoresk dorpje in de Italiaanse alpen. Vanaf de parkeerplaats hebben we al een mooi uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het Monte Rosa massief. Na eerst rustig de voetjes ingetaped te hebben gaan we met twee skiliften naar een bergstation gelegen op 2900 meter. Daar kunnen we onze rugzakken in een derde cabinelift achterlaten, ideaal voor de twee uur durende wandeling, die nog voor ons ligt. Via een rotsige graat op de berg klimmen we rustig naar boven, om op een bepaald moment bij de gletsjer aan te komen. Zonder stijgijzers steken we deze over, hoewel het evenwicht houden af en toe nog knap lastig is in diepe, zachte sneeuw. Onderweg komen we langs het bergstation waar we onze rugzakken weer ophalen en ineens loopt het allemaal toch een stukje zwaarder. Op een zeker moment komen we aan bij een steile rotswand, waar we tot onze verbazing een smal pad omhoog beginnen te volgen. Hier komt het betere klauterwerk al bij kijken en door middel van geplaatste touwen komen we al snel een stuk hoger. Hier en daar is het echter best glad en nat, waardoor de voeten nog weleens weg willen glijden, wat niet echt een lekker idee is, als je ongezekerd op een rotswand staat, die zeer steil naar beneden gaat. 
Climbing day 1: 4 x 4000+ = success!
We get up at around 6 o'clock and after a modest breakfast we start our ascent of the Vincents Pyramid (4215m) at seven. After an easy warmup, during which James shows us the basics of climbing with crampons again since Irmo is a firsttimer today and Arjen and I have not used it for a year either, James quickly sets the pace a bit higher. All other climbing groups go up the slopes of the glacier using a zigzag pattern, but we seem to be the only ones going up in a straight line. It looks good of course and the pace is good as well, but it is very tiring for the anckles, since we go up sideways all the time. But when we get out of the shadow into the sun, the temperature is rising quickly and soon we reach one of the Pyramids slopes. James is still not planning on wasting any time so we go to the summit in a straight line, but there turns out to be a very strong wind at the summit. According to James, the wind should not get any stronger, because that could endanger our summit attempt for the Mont Blanc, even though the weather looks fantastic at first. But it feels great to be on a summit again! After having made a few summit pictures, we start our descent again and full of adrenaline, we start moving to our next climb, the Ludwigshöhe (4342m). To reach the summit (in a straight line) we need to climb a 60 degrees slope, which is not an easy thing with a heavy backpack. We use our ice axe and the front points of our crampons to get higher and only a few minutes later we are on a 4000+ summit again. We make some more summit pictures and start our descent quickly via a snowy ridge towards a sheltered part of the glacier below us. We take some rest here, while we are looking at the steep slopes of the Schwarzhorn (4322m). We are not the only ones looking at it, because James soon tells us, we need to leave our backpacks here, to climb this summit without backpacks.
To get to this summit, we need to climb a 70 degrees steep slope and I can assure you, this looks pretty intimidating from below. The climb turns out to be a bit easier than expected, while previous climbers have made some kind of trail, so within a few minutes we are on the summit of the third 4000+ of the day! Of course we make some summit pictures again, and we have a quick glance over the edge of the ridge to the north, but since it is a vertical wall of about 1500 metres on that side, I (and Arjen as well) keep some respectful distance from the edge. The descent from the summit is a bit harder, while we have to be secured to the mountain because of the steepness, and thereafter we descent with tight ropes towards our backpacks. What a feeling to be on three 4000+ summits on one day! We also see a small summit with a statue of Christ on it (Balmenhorn, 4167m), so of course we wanna add this one to our list as well. With a big smile, James gets us to this summit as well, so now we can officially proclaim this day a fantastic success! James seems to be happy with todays performance as well and when we arrive at the refuge, it is still only two o'clock, so we have plenty of time to rest and recuperate. Once again we have a good meal, and we need some time to get our clothes back together, after they have been blown across the whole mountain after a helicopter landing next to the spot where our clothes were drying in the sun! In the evening we repeat our trick with the computer, so we can watch the Germans losing (which is quite funny when surrounded by 20 Germans), and once again we go to bed with a satisfied feeling!Klimdag 1: 4 x 4000+ = succes!
We staan om 6 uur op, om na een bescheiden ontbijtje rond zeven uur aan onze beklimming van de Pyramid Vincent (4215 meter) te kunnen gaan beginnen. Na een rustige warm-up, waarbij wij de beginselen van het klimmen met stijgijzers weer voorgedaan krijgen, aangezien het voor Irmo natuurlijk de eerste klim is en wij het intussen ook alweer een jaar niet gedaan hebben, wordt het tempo al snel door James opgeschroefd. Waar alle andere klimgroepen zigzaggend over de gletsjer gaan, lijken wij de enigen te zijn, die gewoon in een rechte lijn omhoog gaan. Allemaal leuk en aardig, ook goed voor het tempo, maar buitengewoon vermoeiend voor de enkels, aangezien we de hele tijd met een soort kruispas in dezelfde richting omhoog lopen. Maar eenmaal in de zon begint het wel lekker warm te worden en al snel lopen we op de wand van de Pyramid. 
Ook hier wordt door James geen tijd verspild en gaan we in een rechte lijn naar de top, waar we geconfronteerd worden met een stevige wind. Volgens James moet de wind bij onze Mont Blanc poging niet veel sterker zijn, want dan zou het nog wel eens heel moeilijk kunnen worden. Maar wat voelt het weer fantastisch om bovenop een top te staan! Na wat topfoto’s gemaakt te hebben, dalen we weer af en stijf van de adrenaline gaan we alweer richting de volgende top, de Ludwigshöhe (4342 meter). Om op de top te komen moeten we een stuk helling van zo’n 60 graden op klimmen, wat nog niet mee valt met een zware rugzak op de rug. Door middel van onze ijsbijl en de voorste punten van onze stijgijzers klimmen we omhoog en enkele minuten later staan we wederom op een 4000+ top. Ook hier maken we snel wat topfoto’s om snel via een graat af te dalen naar de gletsjerkom, die onder ons ligt. Daar rusten we even wat uit, terwijl we naar de zeer steile helling van de Schwarzhorn (4322 meter) kijken. Wij zijn niet de enigen, die er naar staan te kijken, want al snel meldt James ons, dat we onze rugzakken af moeten doen, om ook deze top te gaan beklimmen. Om daar te komen, moeten we deze keer een wand van zo’n 70 graden op, iets wat er behoorlijk intimiderend uit ziet, als je er van onderen af tegenaan kijkt. De beklimming zelf valt echter mee, want door voorgaande klimmers is er al een redelijk begaanbaar pad ontstaan, waardoor we wederom binnen enkele minuten op 4000+ top nummer drie staan. Uiteraard ook hier de verplichte topfoto’s en nog heel even over de rand naar het noorden gegluurd, maar daar gaat de wand zo’n 1500 meter recht omlaag, dus al snel hou ik (en Arjen ook wel) en flinke stap afstand van de rand. Het afdalen is al weer een stuk moeilijker door de steilte, want we moeten gezekerd worden aan de rotswand, waarna we met strakke touwen afdalen, richting onze rugzakken. Wat een gaaf gevoel om drie 4000+ toppen op één dag te kunnen beklimmen. We zien nog een klein topje, met daarop een Christusbeeld (Balmenhorn 4167 meter), die we uiteraard ook willen beklimmen om top nummer 4 toe te kunnen voegen. Met een glimlach leidt James ons ook naar deze top, waardoor we deze dag een overweldigend succes kunnen noemen. Ook James lijkt happy met onze prestaties van vandaag en eenmaal in de refuge aangekomen is het nog maar twee uur ’s middags, waardoor we allemaal ruim de tijd hebben om bij te komen. Wederom hebben we een goede maaltijd en zoeken we onze kleding en uitrusting weer bij elkaar, want dankzij een landende helikopter naast de plek waar het allemaal te drogen lag, liggen onze spullen over zo’n beetje de hele berg verspreid! ’s Avonds herhalen we ons trucje met de computer, waardoor we ook Duitsland uitgeschakeld kunnen zien worden (best leuk met 20 Duitsers om je heen), waarna we wederom voldaan kunnen gaan slapen.
Ook hier wordt door James geen tijd verspild en gaan we in een rechte lijn naar de top, waar we geconfronteerd worden met een stevige wind. Volgens James moet de wind bij onze Mont Blanc poging niet veel sterker zijn, want dan zou het nog wel eens heel moeilijk kunnen worden. Maar wat voelt het weer fantastisch om bovenop een top te staan! Na wat topfoto’s gemaakt te hebben, dalen we weer af en stijf van de adrenaline gaan we alweer richting de volgende top, de Ludwigshöhe (4342 meter). Om op de top te komen moeten we een stuk helling van zo’n 60 graden op klimmen, wat nog niet mee valt met een zware rugzak op de rug. Door middel van onze ijsbijl en de voorste punten van onze stijgijzers klimmen we omhoog en enkele minuten later staan we wederom op een 4000+ top. Ook hier maken we snel wat topfoto’s om snel via een graat af te dalen naar de gletsjerkom, die onder ons ligt. Daar rusten we even wat uit, terwijl we naar de zeer steile helling van de Schwarzhorn (4322 meter) kijken. Wij zijn niet de enigen, die er naar staan te kijken, want al snel meldt James ons, dat we onze rugzakken af moeten doen, om ook deze top te gaan beklimmen. Om daar te komen, moeten we deze keer een wand van zo’n 70 graden op, iets wat er behoorlijk intimiderend uit ziet, als je er van onderen af tegenaan kijkt. De beklimming zelf valt echter mee, want door voorgaande klimmers is er al een redelijk begaanbaar pad ontstaan, waardoor we wederom binnen enkele minuten op 4000+ top nummer drie staan. Uiteraard ook hier de verplichte topfoto’s en nog heel even over de rand naar het noorden gegluurd, maar daar gaat de wand zo’n 1500 meter recht omlaag, dus al snel hou ik (en Arjen ook wel) en flinke stap afstand van de rand. Het afdalen is al weer een stuk moeilijker door de steilte, want we moeten gezekerd worden aan de rotswand, waarna we met strakke touwen afdalen, richting onze rugzakken. Wat een gaaf gevoel om drie 4000+ toppen op één dag te kunnen beklimmen. We zien nog een klein topje, met daarop een Christusbeeld (Balmenhorn 4167 meter), die we uiteraard ook willen beklimmen om top nummer 4 toe te kunnen voegen. Met een glimlach leidt James ons ook naar deze top, waardoor we deze dag een overweldigend succes kunnen noemen. Ook James lijkt happy met onze prestaties van vandaag en eenmaal in de refuge aangekomen is het nog maar twee uur ’s middags, waardoor we allemaal ruim de tijd hebben om bij te komen. Wederom hebben we een goede maaltijd en zoeken we onze kleding en uitrusting weer bij elkaar, want dankzij een landende helikopter naast de plek waar het allemaal te drogen lag, liggen onze spullen over zo’n beetje de hele berg verspreid! ’s Avonds herhalen we ons trucje met de computer, waardoor we ook Duitsland uitgeschakeld kunnen zien worden (best leuk met 20 Duitsers om je heen), waarna we wederom voldaan kunnen gaan slapen.
Climbing day 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
The alarm sounds a bit earlier today, at 4.45 am, after which we ready ourselves for the departure towards the Signalkuppe (4554 metres). This summit is one of the five high summits of the Monte Rosa, but it is especially known, because of the highest refuge of the Alps on its summit.The pace is high from the start (as James strikingly tells us: "If you don't say stop or slow, I won't stop!") and because of the low position of the sun above the horizon, the temperature is not very convenient either. I especially have very cold toes and fingers. But right now we do have a beautiful view on the cloud covered valleys and the nicely lit mountain tops surrounding us. After an hour and a half we have some tea and we eat some food, while we check our altimeters, which tells us that we have climbed about 600 metres already. The pace is high! After a while we get back in the sun, which is highly appreciated by me, because finally my limbs become a bit warmer.In the meantime we walk on a lower part of the glacier, with a few incredibly big seracs (overhanging walls of ice). These are beautiful for our photographs, but soon we have to concentrate on our climbing again, since James decides to take the straight line up again, so within 3,5 hours we are on the summit of Punta Gnifetti (according to James it is his fastest time so far with clients). 
While being motivated by these encouraging words, we enjoy the beautiful view on the Alps here, of course after having made a summit picture. We see Monte Viso, the Po plain of Italy, the Matterhorn, the Mont Blanc, the other Monte Rosa summits, Zermatt, Saas Fee, the Eiger, it seems we can see the whole Alps. Even more astonishing is the refuge, build more than one hundred years ago, on this summit crest. We eat a pizza Margharita here (we had to of course, being in a refuge named like that) and around ten o'clock we start our descent to the valley. It is a long descent and our feet have a really hard time. Especially Irmo is being troubled by blisters on his feet and this is the worst, when you descent. But at noon we arrive at the refuge, where we quickly pack our stuff to descent to the cablecarstation at 3200 metres. Once again we walk without ropes or crampons on the glacier, but because of the high temperatures it is very slippery at certain parts. But after some sliding and gliding we arrive at the station in one piece...and 15 minutes late, because the Italians need their lunch and they take their time for it. So we have to wait for another hour, after which we descent to the valley. We have a little lunch and then we depart again for the long drive towards Chamonix. On the way back with have a magnificent view on the north face of Mont Blanc. Will we succeed this year?
While being motivated by these encouraging words, we enjoy the beautiful view on the Alps here, of course after having made a summit picture. We see Monte Viso, the Po plain of Italy, the Matterhorn, the Mont Blanc, the other Monte Rosa summits, Zermatt, Saas Fee, the Eiger, it seems we can see the whole Alps. Even more astonishing is the refuge, build more than one hundred years ago, on this summit crest. We eat a pizza Margharita here (we had to of course, being in a refuge named like that) and around ten o'clock we start our descent to the valley. It is a long descent and our feet have a really hard time. Especially Irmo is being troubled by blisters on his feet and this is the worst, when you descent. But at noon we arrive at the refuge, where we quickly pack our stuff to descent to the cablecarstation at 3200 metres. Once again we walk without ropes or crampons on the glacier, but because of the high temperatures it is very slippery at certain parts. But after some sliding and gliding we arrive at the station in one piece...and 15 minutes late, because the Italians need their lunch and they take their time for it. So we have to wait for another hour, after which we descent to the valley. We have a little lunch and then we depart again for the long drive towards Chamonix. On the way back with have a magnificent view on the north face of Mont Blanc. Will we succeed this year?Check the other pictures at Photoimpression 2010!
Klimdag 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
De wekker gaat vandaag iets vroeger, namelijk om kwart voor 5, waarna we ons snel klaarmaken voor het vertrek richting de Signalkuppe (4554 meter). Deze top is één van de vijf hoge toppen van de Monte Rosa, maar vooral bekend, omdat op deze top de hoogstgelegen refuge van Europa ligt. Het tempo ligt gelijk hoog (zoals James treffend weet te omschrijven “If you don’t say stop or slow, I won’t stop!”) en aangezien de zon nog maar net boven de horizon uit is, is de temperatuur ook nog niet echt aangenaam. Vooral ik heb veel last van hele koude tenen en vingers. Ondertussen hebben we wel een fantastisch uitzicht op de met wolken bedekte dalen en mooi belichte bergtoppen, die om ons heen liggen. Na anderhalf uur drinken we even wat thee en eten we wat, ondertussen op onze hoogtemeter spiekend, waaruit blijkt dat we intussen al 600 meter zijn gestegen. Het gaat dus hard! We komen niet veel later in het zonlicht te lopen, wat vooral door mij op prijs wordt gesteld, want hierdoor warmen de ledematen weer een beetje op. Ondertussen lopen we door een grote kom van de gletsjer met enkele onvoorstelbaar grote seracs (overhangende ijswanden). Dit levert uiteraard weer mooie foto’s op, maar al snel besluit James maar weer eens de directe lijn omhoog te nemen, waardoor we ons weer op het klimmen moeten concentreren en waardoor we binnen drieëneenhalf uur op de top van Punta Gnifetti staan (volgens James zijn snelste tijd tot nu toe). Gesterkt door deze bemoedigende woorden genieten we van het prachtige uitzicht, na uiteraard wederom een topfoto gemaakt te hebben. Het is hier echt ongelooflijk, het lijkt wel of we overal boven uit torenen. We zien de Monte Viso, de Povlakte van Italië, de Matterhorn, de Mont Blanc, de overige toppen van de Monte Rosa, Zermatt, Saas Fee, de Eiger, het lijkt wel alsof we de hele Alpen kunnen overzien. 
Nog verbazingwekkender is de refuge, die hier een dikke honderd jaar geleden is gebouwd, bovenop de topgraat. Hier genieten we van een heerlijke pizza Margharita (moet natuurlijk wel in een refuge, die zo is genaamd) en rond tienen, dalen we weer af richting het dal. Het is een lange afdaling en de voeten hebben het af en toe zwaar. Vooral Irmo wordt toch behoorlijk geteisterd door blaren en juist tijdens een afdaling begint dit behoorlijk tegen je te werken. Maar rond twaalf uur komen we bij de refuge aan, waar we snel onze slaapspullen inpakken, om vervolgens af te dalen richting het kabelbaanstation op 3200 meter hoogte. Ook nu lopen we weer zonder touw en stijgijzers over de gletsjer, maar door de hoge temperaturen is het hier en daar spekglad geworden. Met behoorlijk wat geglij komen we echter redelijk in een stuk aan bij de lift…een kwartier te laat, want uiteraard doen de Italianen aan een uitgebreide lunch. Hier wachten we dus nog maar een uurtje, waarna we kunnen afdalen naar het dal. Hier lunchen we nog eventjes, waarna we beginnen aan de lange autorit naar Chamonix. Op de terugweg hebben we nog een fantastisch uitzicht op de noordwand van Mont Blanc. Zou het dit jaar dan toch?Bekijk de overige foto's bij Photoimpression 2010!
Le Mont Rose
This afternoon we have returned from a fantastic trip on the Monte Rosa. We actually climbed 5 4000+ peaks in two days in magnificent weather. The full description will follow tomorrow. We climbed:
Al met al een groot succes. De weersvoorspelling voor onze toppoging ziet er goed uit, dus misschien...
- Pyramid Vincent (4215m)
- Balmenhorn (Christo delle Vette) (4167m)
- Ludwigshöhe (4342m)
- Corno Nero / Schwarzhorn (4322m)
- Pta. Gnifetti / Signalkuppe (4554m)
On top of the Signalkuppe
Vanmiddag zijn we teruggekeerd van een fantastische tocht door het Monte Rosa massief. We hebben in twee dagen vijf 4000+ toppen kunnen beklimmen in fantastisch weer. De volledige beschrijving volgt morgen. Wij hebben beklommmen:
- Pyramid Vincent (4215m)
- Balmenhorn (Christo delle Vette) (4167m)
- Ludwigshöhe (4342m)
- Corno Nero / Schwarzhorn (4322m)
- Pta. Gnifetti / Signalkuppe (4554m)
Al met al een groot succes. De weersvoorspelling voor onze toppoging ziet er goed uit, dus misschien...
Tuesday, 6 July 2010
First day in the mountains
Well, our climbing week has officially started. This morning we headed out to go the Grand Montets, a cablecar station at 3300 meters. We went there to acclimatise through making pictures, have some lunch and play a game of poker (unfortunately Irmo won, so we had to pay for his lunch). At that point we had a marvelous view on Mont Blanc (and on Tacul and Maudit). We also made the mistake of running up some stairs, as we obviously have not been totally acclimatised yet and we could not stop panting for an hour.
After this nice stay up the mountain, we went down by cablecar to stop at 2000 meters, for a small hike towards the Argentière Glacier. We kept a good pace and ended up at a viewing point next to the glacier. Quite an impressive glacier, I must say, even though it has obviously been much larger before. Since we had to do some final shopping, we went down after this hike, to arrive in Chamonix at five o'clock. There we met Lars again to arrange our boots and our climbing equipment (crampons, gamaches etc). Now we have everything and we are ready to go (and Irmo is getting tired of being called "the rookie")! Even though packing took us one and a half hour (since it is the first time this year and the first time in general for Irmo), everything is packed and we will leave for Monte Rosa tomorrow morning. At 10 o'clock we will meet our guide, James, at the other side of the Mont Blanc tunnel. Thereafter there will be a radio silence of two and a half days, because I think there will not be any WiFi on the mountain. We will tell everything about our adventure on Monte Rosa on thursday. Stay tuned...
En onze klimweek is officieel gestart! Vanochtend zijn we naar de Grand Montets gegaan, een kabelbaanstation op 3300 meter. We zijn daar heen gegaan om te acclimatiseren, terwijl we ondertussen lekker gelunched hebben, wat foto's hebben gemaakt en natuurlijk een potje hebben gepokerd (helaas won Irmo en hebben Arjen en ik dus voor zijn lunch moeten betalen). Overigens hebben we hier wel een fantastisch uitzicht op de Mont Blanc (en op de Tacul en Maudit) gehad (zie hiervoor de fotoimpressie 2010). Ook hebben we nog de fout gemaakt om al rennend wat trappen op te gaan, want al snel bleek dat we nog niet zó goed geacclimatiseerd zijn en dus stonden we nog een uur na te hijgen.
Na dit fijne verblijf hoog op de berg, zijn we met de kabelbaan omlaag gegaan naar een tussenstation op 2000 meter om daar een wandeling te maken naar de Argentière Gletsjer. We hebben een hoog tempo aangehouden om uiteindelijk bij een mooi uitzichtpunt naast de gletsjer uit te komen. Toch wel een hele mooie gletsjer, maar het was wel zeer duidelijk te zien, dat deze vroeger véél groter geweest moet zijn.
Aangezien er nog wat laatste aankopen gedaan moesten worden, zijn we direct na deze wandeling naar het dal afgedaald, om rond vijven in Chamonix aan te komen. Daar hebben we samen met Lars onze overige uitrustingsstukken geregeld, zoals onze schoenen, maar ook onze klimuitrusting (stijgijzers, gamaches etc.). Nu hebben we alles en zijn we klaar om te gaan (en wordt Irmo al gek van het feit dat we hem continu het groentje noemen)! Het inpakken van onze rugzakken duurde weer even iets langer dan we gedacht hadden (namelijk anderhalf uur, maar het was natuurlijk ook de eerste keer dit jaar en zelfs helemaal de eerste keer voor Irmo), maar alles is nu ingepakt, dus we kunnen morgen naar de Monte Rosa. Om 10 uur hebben we afgesproken met onze gids, James, aan de andere kant van de Mont Blanc tunnel. Daarna zullen wij helaas tweeëneenhalve dag niets van ons kunnen later horen, aangezien het WiFi op de berg schijnbaar nogal matig geregeld is (niets dus). Ook geen Uruguay - Nederland voor ons dus. Maar goed, we worden toch wereldkampioen en donderdag kunnen we alles over ons avontuur op de Monte Rosa vertellen. Tot dan...
After this nice stay up the mountain, we went down by cablecar to stop at 2000 meters, for a small hike towards the Argentière Glacier. We kept a good pace and ended up at a viewing point next to the glacier. Quite an impressive glacier, I must say, even though it has obviously been much larger before. Since we had to do some final shopping, we went down after this hike, to arrive in Chamonix at five o'clock. There we met Lars again to arrange our boots and our climbing equipment (crampons, gamaches etc). Now we have everything and we are ready to go (and Irmo is getting tired of being called "the rookie")! Even though packing took us one and a half hour (since it is the first time this year and the first time in general for Irmo), everything is packed and we will leave for Monte Rosa tomorrow morning. At 10 o'clock we will meet our guide, James, at the other side of the Mont Blanc tunnel. Thereafter there will be a radio silence of two and a half days, because I think there will not be any WiFi on the mountain. We will tell everything about our adventure on Monte Rosa on thursday. Stay tuned...
Na dit fijne verblijf hoog op de berg, zijn we met de kabelbaan omlaag gegaan naar een tussenstation op 2000 meter om daar een wandeling te maken naar de Argentière Gletsjer. We hebben een hoog tempo aangehouden om uiteindelijk bij een mooi uitzichtpunt naast de gletsjer uit te komen. Toch wel een hele mooie gletsjer, maar het was wel zeer duidelijk te zien, dat deze vroeger véél groter geweest moet zijn.
Aangezien er nog wat laatste aankopen gedaan moesten worden, zijn we direct na deze wandeling naar het dal afgedaald, om rond vijven in Chamonix aan te komen. Daar hebben we samen met Lars onze overige uitrustingsstukken geregeld, zoals onze schoenen, maar ook onze klimuitrusting (stijgijzers, gamaches etc.). Nu hebben we alles en zijn we klaar om te gaan (en wordt Irmo al gek van het feit dat we hem continu het groentje noemen)! Het inpakken van onze rugzakken duurde weer even iets langer dan we gedacht hadden (namelijk anderhalf uur, maar het was natuurlijk ook de eerste keer dit jaar en zelfs helemaal de eerste keer voor Irmo), maar alles is nu ingepakt, dus we kunnen morgen naar de Monte Rosa. Om 10 uur hebben we afgesproken met onze gids, James, aan de andere kant van de Mont Blanc tunnel. Daarna zullen wij helaas tweeëneenhalve dag niets van ons kunnen later horen, aangezien het WiFi op de berg schijnbaar nogal matig geregeld is (niets dus). Ook geen Uruguay - Nederland voor ons dus. Maar goed, we worden toch wereldkampioen en donderdag kunnen we alles over ons avontuur op de Monte Rosa vertellen. Tot dan...
Monday, 5 July 2010
Arrival in Chamonix
After an easy ride to France we arrived this afternoon in Argentière. Even though the weather is a bit rainy, we were still treated with a nice view on the summit of the Aguille du Midi, while we were being briefed by Lars of Mountain Network. The final plan is to get our equipment tomorrow, then leave for Monte Rosa on tuesday, stay on it for two days and two nights, summit a 4200m and a 4500m peak, then rest for a day, to leave for Aguille du Midi on saturday. We should be on the summit on sunday, but we will return via the Trois Mont Blancs route, so the same we will use to get up to the summit. We are staying in a small hotel called Les Randonneurs, obviously living on backpackers and mountaineers. After some dinner and a drink in Chamonix it is time to go to sleep now. Tomorrow we will buy the last few things and some food for on the mountain and in the afternoon we are thinking about taking the Telepherique de Grand Montets to acclimatise at 3300 meters. The only thing we need now is some good weather and a big area of high pressure to keep it that way for a week!
Na een rustig verlopen rit richting Frankrijk, zijn we vandaag aan het eind van de middag aangekomen in Argentière. Alhoewel het hier een klein beetje regenachtig is, zijn we wel gelijk getrakteerd op een mooi uitzicht op de top van de Aguille du Midi, terwijl we zijn gebriefed door Lars van Mountain Network. Het uiteindelijke plan is nu om morgen onze uitrusting te gaan regelen, overmorgen vroeg vertrekken richting Monte Rosa om daar voor twee dagen en twee nachten op de berg te blijven, om een top van 4200m en één van 4500m te beklimmen, waarna we een rustdag zullen krijgen. De dag daarna, dat is dus intussen zaterdag, gaan we 's middags naar Aguille du Midi om op zondag op de top te staan. Wel gaan we terug via de Trois Mont Blancs route, dezelfde waarmee we ook de top hopen te bereiken. Ondertussen verblijven we in een klein hotelletje genaamd Les Randonneurs, duidelijk volledig gericht op rugzaktoeristen en bergbeklimmers. Hier zullen we ook de overige valleinachten doorbrengen. Nadat we wat gedronken en gegeten hebben, is het nu tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we nog de laatste inkopen doen, waaronder wat voedsel voor op de Monte Rosa, waarna we waarschijnlijk met de telepherique de Grand Montets kabelbaan naar 3300 meter hoogte zullen gaan om te acclimatiseren. Het enige wat we nu nog nodig hebben is goed weer en een groot hogedrukgebied om dat ook zo te houden!
Na een rustig verlopen rit richting Frankrijk, zijn we vandaag aan het eind van de middag aangekomen in Argentière. Alhoewel het hier een klein beetje regenachtig is, zijn we wel gelijk getrakteerd op een mooi uitzicht op de top van de Aguille du Midi, terwijl we zijn gebriefed door Lars van Mountain Network. Het uiteindelijke plan is nu om morgen onze uitrusting te gaan regelen, overmorgen vroeg vertrekken richting Monte Rosa om daar voor twee dagen en twee nachten op de berg te blijven, om een top van 4200m en één van 4500m te beklimmen, waarna we een rustdag zullen krijgen. De dag daarna, dat is dus intussen zaterdag, gaan we 's middags naar Aguille du Midi om op zondag op de top te staan. Wel gaan we terug via de Trois Mont Blancs route, dezelfde waarmee we ook de top hopen te bereiken. Ondertussen verblijven we in een klein hotelletje genaamd Les Randonneurs, duidelijk volledig gericht op rugzaktoeristen en bergbeklimmers. Hier zullen we ook de overige valleinachten doorbrengen. Nadat we wat gedronken en gegeten hebben, is het nu tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we nog de laatste inkopen doen, waaronder wat voedsel voor op de Monte Rosa, waarna we waarschijnlijk met de telepherique de Grand Montets kabelbaan naar 3300 meter hoogte zullen gaan om te acclimatiseren. Het enige wat we nu nog nodig hebben is goed weer en een groot hogedrukgebied om dat ook zo te houden!
Sunday, 4 July 2010
Check...doublecheck...crosscheck
Finally it is time. Tonight we have been packing our stuff and we are ready to go. Tomorrow morning we will leave at 8 o'clock and hopefully we will arrive at around 6 o'clock in Chamonix. The most important thing right now is to relax and check whether we have all our stuff. You do not want to find out that you have forgotten your jacket just before a climb! And of course it is always more stuff than you think. But everything is packed now, so all we need to do now is get to France. Suddenly it is very exciting, knowing that the whole adventure is starting all over again. Only three more nights of sleep and we will be back on a mountain again. I can't wait! Next article will be from Chamonix...
Het is zover...eindelijk. Vanavond zijn we alledrie druk bezig geweest met het inpakken van onze spullen. Morgenochtend om 8 uur vertrekken we richting Chamonix, zodat we daar hopelijk rond 6 uur aan zullen komen. Het is nu vooral belangrijk om nog even te relaxen en te checken of we alles wel bij ons hebben. Het zou nogal pijnlijk zijn om vlak voor een beklimming er achter te komen dat de jas nog thuis ligt. En natuurlijk is het altijd weer meer baggage dan je verwacht. Maar goed, alles is ingepakt en nu hoeven we alleen nog maar te zorgen dat we in Frankrijk komen. Ineens begint het weer spannend te worden, wetende dat het hele avontuur wederom gaat beginnen. Nog drie nachtjes slapen en dan staan we weer op een berg. Ik kan niet wachten! Het volgende artikel komt vanuit Chamonix...
Het is zover...eindelijk. Vanavond zijn we alledrie druk bezig geweest met het inpakken van onze spullen. Morgenochtend om 8 uur vertrekken we richting Chamonix, zodat we daar hopelijk rond 6 uur aan zullen komen. Het is nu vooral belangrijk om nog even te relaxen en te checken of we alles wel bij ons hebben. Het zou nogal pijnlijk zijn om vlak voor een beklimming er achter te komen dat de jas nog thuis ligt. En natuurlijk is het altijd weer meer baggage dan je verwacht. Maar goed, alles is ingepakt en nu hoeven we alleen nog maar te zorgen dat we in Frankrijk komen. Ineens begint het weer spannend te worden, wetende dat het hele avontuur wederom gaat beginnen. Nog drie nachtjes slapen en dan staan we weer op een berg. Ik kan niet wachten! Het volgende artikel komt vanuit Chamonix...
Tuesday, 29 June 2010
An interesting phone call
Yesterday afternoon we received a phone call from Mountain Network about the planning next week. And what a news it was! It turns out we are going to attempt to reach two 4000+ meter summits of the Monte Rosa massif for acclimatisation (the Monte Rosa range lies next to the famous Matterhorn on the border of Switzerland and Italy). This climb will be done with one guide, named James, because Victor is unavailable. We will be on these mountains for two and a half days and afterwards we will rest for one day in the chalet in Chamonix. A very interesting climb lies ahead of us, that is for sure.
But the most interesting news was yet to come. We are not going to climb Mont Blanc using the Goûter route. Instead we are going to do the Trois Mont Blancs traverse, because snow conditions are fantastic at the moment. This route is starting at the famous Aguille du Midi, from which we will climb to the Refuge des Cosmiques for our night on Mont Blanc. At 2:00 AM in the morning on the eleventh we will head out, to climb via Mont Blanc du Tacul and Mont Maudit towards the summit of Mont Blanc. With good weather and good conditions we might even be able to climb these lower summits as well. A fantastic route, but slightly harder as well, but we will be guided by two great guides.
But the most interesting news was yet to come. We are not going to climb Mont Blanc using the Goûter route. Instead we are going to do the Trois Mont Blancs traverse, because snow conditions are fantastic at the moment. This route is starting at the famous Aguille du Midi, from which we will climb to the Refuge des Cosmiques for our night on Mont Blanc. At 2:00 AM in the morning on the eleventh we will head out, to climb via Mont Blanc du Tacul and Mont Maudit towards the summit of Mont Blanc. With good weather and good conditions we might even be able to climb these lower summits as well. A fantastic route, but slightly harder as well, but we will be guided by two great guides.
Mont Blanc du Tacul
Today we have arranged are insurance and we have been discussing our ways of transport towards Chamonix, since we need a big car over there. Tommorrow I will do my final equipment check. It is only a few days away and the nerves are suddenly present as well. Even though we feel much fitter than last year, there is always some sort of doubt in the back of your mind. But first we need good weather and the forecast for next week is still very uncertain so let us start hoping for clear skies and light winds!
Gistermiddag ontvingen we een telefoontje van Mountain Network (onze klimorganisator) over de planning van volgende week. En het was zeker geen onplezierige boodschap! We werden op de hoogte gesteld dat het de bedoeling is om twee 4000+ toppen van het Monte Rosa massief te gaan beklimmen (het Monte Rosa massief ligt naast de welbekende Matterhorn op de grens van Zwitserland en Italië). Deze beklimming zullen we met één gids, James, gaan uitvoeren, aangezien Victor helaas niet beschikbaar is. We zullen tweeëneenhalve dag op het massief verblijven en daarna staat er een rustdag gepland in het chalet in Chamonix. Kortom, een zeer interessante beklimming, echt een fantastisch vooruitzicht.
Maar het meest interessante nieuws moest nog komen. We gaan de Mont Blnac niet via de Goûter route beklimmen. We gaan de zogenaamde Trois Mont Blancs traverse doen, aangezien de sneeuwcondities momenteel fantastisch zijn. Deze route start vanaf de beroemde Aguille du Midi, vanwaar we zullen vertrekken naar de Refuge des Cosmiques voor ons nachtje op de Mont Blanc. Om 2:00 uur 's nachts op 11 juli stappen we dan de donkere nacht in om via de Mont Blanc du Tacul en de Mont Maudit naar de top van de Mont Blanc te klimmen. Als we de mazzel hebben van goed weer en goede condities, kunnen we misschien zelfs deze toppen ook nog proberen te beklimmen. Echt een hele mooie route, al is deze iets moeilijker en technischer dan de Goûter route, maar gelukkig zullen we door twee goede gidsen begeleid worden.
Refuge des Cosmiques
Vandaag hebben we de reisverzekering geregeld (bergsport is helaas moeiilijk te verzekeren in Nederland). Tevens hebben we even overlegd over hoe we naar Chamonix zullen afreizen, aangezien we daar een grote auto nodig hebben. Morgen ga ik ook mijn laatste uitrustingscheck doen. Het is nog maar een paar dagen totdat het echt gaat beginnen en ineens zijn er, net als vorig jaar, lichte zenuwen. Hoewel we ons sterker en fitter voelen dan vorig jaar, blijft er toch een soort lichte twijfel over de fysieke gesteldheid aanwezig. Maar eerst hebben we goed weer nodig voor volgende week en de weersverwachting is erg onzeker, dus laten we gaan hopen op een heldere hemel met nauwelijks wind!
Subscribe to:
Posts (Atom)
