Then we arrive at the Refugio di Mantova, a very nice and modern refuge at 3500 metres. We place our shoes in the sun to dry and soon it is time for a nice meal of pasta and meat. It turns out there are a few other Dutchmen, but they are all sitting in front of an Apple computer with an internet connection, trying to open up a livestream to watch the semifinal of the Dutch football team. All they need is a password to install some software on the pc, but the employees of the refuge tell them, they do not know this password. Everyone is giving up, except for us of course and within 5 minutes we have cracked the code and we are able to watch the football at 3500 metres...really great! Of course we can not sleep very early now, but in the end we will sleep even better, knowing that WE are in the finals.Aankomst Refugio di Mantova
Na een twee uur durende autorit, waarbij wij nog verdwaald zijn geraakt in een Italiaans dorpje in een poging onze gids James te vinden, komen we aan in Gressoney, een klein pittoresk dorpje in de Italiaanse alpen. Vanaf de parkeerplaats hebben we al een mooi uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het Monte Rosa massief. Na eerst rustig de voetjes ingetaped te hebben gaan we met twee skiliften naar een bergstation gelegen op 2900 meter. Daar kunnen we onze rugzakken in een derde cabinelift achterlaten, ideaal voor de twee uur durende wandeling, die nog voor ons ligt. Via een rotsige graat op de berg klimmen we rustig naar boven, om op een bepaald moment bij de gletsjer aan te komen. Zonder stijgijzers steken we deze over, hoewel het evenwicht houden af en toe nog knap lastig is in diepe, zachte sneeuw. Onderweg komen we langs het bergstation waar we onze rugzakken weer ophalen en ineens loopt het allemaal toch een stukje zwaarder. Op een zeker moment komen we aan bij een steile rotswand, waar we tot onze verbazing een smal pad omhoog beginnen te volgen. Hier komt het betere klauterwerk al bij kijken en door middel van geplaatste touwen komen we al snel een stuk hoger. Hier en daar is het echter best glad en nat, waardoor de voeten nog weleens weg willen glijden, wat niet echt een lekker idee is, als je ongezekerd op een rotswand staat, die zeer steil naar beneden gaat. 
Climbing day 1: 4 x 4000+ = success!
We get up at around 6 o'clock and after a modest breakfast we start our ascent of the Vincents Pyramid (4215m) at seven. After an easy warmup, during which James shows us the basics of climbing with crampons again since Irmo is a firsttimer today and Arjen and I have not used it for a year either, James quickly sets the pace a bit higher. All other climbing groups go up the slopes of the glacier using a zigzag pattern, but we seem to be the only ones going up in a straight line. It looks good of course and the pace is good as well, but it is very tiring for the anckles, since we go up sideways all the time. But when we get out of the shadow into the sun, the temperature is rising quickly and soon we reach one of the Pyramids slopes. James is still not planning on wasting any time so we go to the summit in a straight line, but there turns out to be a very strong wind at the summit. According to James, the wind should not get any stronger, because that could endanger our summit attempt for the Mont Blanc, even though the weather looks fantastic at first. But it feels great to be on a summit again! After having made a few summit pictures, we start our descent again and full of adrenaline, we start moving to our next climb, the Ludwigshöhe (4342m). To reach the summit (in a straight line) we need to climb a 60 degrees slope, which is not an easy thing with a heavy backpack. We use our ice axe and the front points of our crampons to get higher and only a few minutes later we are on a 4000+ summit again. We make some more summit pictures and start our descent quickly via a snowy ridge towards a sheltered part of the glacier below us. We take some rest here, while we are looking at the steep slopes of the Schwarzhorn (4322m). We are not the only ones looking at it, because James soon tells us, we need to leave our backpacks here, to climb this summit without backpacks.
To get to this summit, we need to climb a 70 degrees steep slope and I can assure you, this looks pretty intimidating from below. The climb turns out to be a bit easier than expected, while previous climbers have made some kind of trail, so within a few minutes we are on the summit of the third 4000+ of the day! Of course we make some summit pictures again, and we have a quick glance over the edge of the ridge to the north, but since it is a vertical wall of about 1500 metres on that side, I (and Arjen as well) keep some respectful distance from the edge. The descent from the summit is a bit harder, while we have to be secured to the mountain because of the steepness, and thereafter we descent with tight ropes towards our backpacks. What a feeling to be on three 4000+ summits on one day! We also see a small summit with a statue of Christ on it (Balmenhorn, 4167m), so of course we wanna add this one to our list as well. With a big smile, James gets us to this summit as well, so now we can officially proclaim this day a fantastic success! James seems to be happy with todays performance as well and when we arrive at the refuge, it is still only two o'clock, so we have plenty of time to rest and recuperate. Once again we have a good meal, and we need some time to get our clothes back together, after they have been blown across the whole mountain after a helicopter landing next to the spot where our clothes were drying in the sun! In the evening we repeat our trick with the computer, so we can watch the Germans losing (which is quite funny when surrounded by 20 Germans), and once again we go to bed with a satisfied feeling!Klimdag 1: 4 x 4000+ = succes!
We staan om 6 uur op, om na een bescheiden ontbijtje rond zeven uur aan onze beklimming van de Pyramid Vincent (4215 meter) te kunnen gaan beginnen. Na een rustige warm-up, waarbij wij de beginselen van het klimmen met stijgijzers weer voorgedaan krijgen, aangezien het voor Irmo natuurlijk de eerste klim is en wij het intussen ook alweer een jaar niet gedaan hebben, wordt het tempo al snel door James opgeschroefd. Waar alle andere klimgroepen zigzaggend over de gletsjer gaan, lijken wij de enigen te zijn, die gewoon in een rechte lijn omhoog gaan. Allemaal leuk en aardig, ook goed voor het tempo, maar buitengewoon vermoeiend voor de enkels, aangezien we de hele tijd met een soort kruispas in dezelfde richting omhoog lopen. Maar eenmaal in de zon begint het wel lekker warm te worden en al snel lopen we op de wand van de Pyramid. 
Ook hier wordt door James geen tijd verspild en gaan we in een rechte lijn naar de top, waar we geconfronteerd worden met een stevige wind. Volgens James moet de wind bij onze Mont Blanc poging niet veel sterker zijn, want dan zou het nog wel eens heel moeilijk kunnen worden. Maar wat voelt het weer fantastisch om bovenop een top te staan! Na wat topfoto’s gemaakt te hebben, dalen we weer af en stijf van de adrenaline gaan we alweer richting de volgende top, de Ludwigshöhe (4342 meter). Om op de top te komen moeten we een stuk helling van zo’n 60 graden op klimmen, wat nog niet mee valt met een zware rugzak op de rug. Door middel van onze ijsbijl en de voorste punten van onze stijgijzers klimmen we omhoog en enkele minuten later staan we wederom op een 4000+ top. Ook hier maken we snel wat topfoto’s om snel via een graat af te dalen naar de gletsjerkom, die onder ons ligt. Daar rusten we even wat uit, terwijl we naar de zeer steile helling van de Schwarzhorn (4322 meter) kijken. Wij zijn niet de enigen, die er naar staan te kijken, want al snel meldt James ons, dat we onze rugzakken af moeten doen, om ook deze top te gaan beklimmen. Om daar te komen, moeten we deze keer een wand van zo’n 70 graden op, iets wat er behoorlijk intimiderend uit ziet, als je er van onderen af tegenaan kijkt. De beklimming zelf valt echter mee, want door voorgaande klimmers is er al een redelijk begaanbaar pad ontstaan, waardoor we wederom binnen enkele minuten op 4000+ top nummer drie staan. Uiteraard ook hier de verplichte topfoto’s en nog heel even over de rand naar het noorden gegluurd, maar daar gaat de wand zo’n 1500 meter recht omlaag, dus al snel hou ik (en Arjen ook wel) en flinke stap afstand van de rand. Het afdalen is al weer een stuk moeilijker door de steilte, want we moeten gezekerd worden aan de rotswand, waarna we met strakke touwen afdalen, richting onze rugzakken. Wat een gaaf gevoel om drie 4000+ toppen op één dag te kunnen beklimmen. We zien nog een klein topje, met daarop een Christusbeeld (Balmenhorn 4167 meter), die we uiteraard ook willen beklimmen om top nummer 4 toe te kunnen voegen. Met een glimlach leidt James ons ook naar deze top, waardoor we deze dag een overweldigend succes kunnen noemen. Ook James lijkt happy met onze prestaties van vandaag en eenmaal in de refuge aangekomen is het nog maar twee uur ’s middags, waardoor we allemaal ruim de tijd hebben om bij te komen. Wederom hebben we een goede maaltijd en zoeken we onze kleding en uitrusting weer bij elkaar, want dankzij een landende helikopter naast de plek waar het allemaal te drogen lag, liggen onze spullen over zo’n beetje de hele berg verspreid! ’s Avonds herhalen we ons trucje met de computer, waardoor we ook Duitsland uitgeschakeld kunnen zien worden (best leuk met 20 Duitsers om je heen), waarna we wederom voldaan kunnen gaan slapen.
Ook hier wordt door James geen tijd verspild en gaan we in een rechte lijn naar de top, waar we geconfronteerd worden met een stevige wind. Volgens James moet de wind bij onze Mont Blanc poging niet veel sterker zijn, want dan zou het nog wel eens heel moeilijk kunnen worden. Maar wat voelt het weer fantastisch om bovenop een top te staan! Na wat topfoto’s gemaakt te hebben, dalen we weer af en stijf van de adrenaline gaan we alweer richting de volgende top, de Ludwigshöhe (4342 meter). Om op de top te komen moeten we een stuk helling van zo’n 60 graden op klimmen, wat nog niet mee valt met een zware rugzak op de rug. Door middel van onze ijsbijl en de voorste punten van onze stijgijzers klimmen we omhoog en enkele minuten later staan we wederom op een 4000+ top. Ook hier maken we snel wat topfoto’s om snel via een graat af te dalen naar de gletsjerkom, die onder ons ligt. Daar rusten we even wat uit, terwijl we naar de zeer steile helling van de Schwarzhorn (4322 meter) kijken. Wij zijn niet de enigen, die er naar staan te kijken, want al snel meldt James ons, dat we onze rugzakken af moeten doen, om ook deze top te gaan beklimmen. Om daar te komen, moeten we deze keer een wand van zo’n 70 graden op, iets wat er behoorlijk intimiderend uit ziet, als je er van onderen af tegenaan kijkt. De beklimming zelf valt echter mee, want door voorgaande klimmers is er al een redelijk begaanbaar pad ontstaan, waardoor we wederom binnen enkele minuten op 4000+ top nummer drie staan. Uiteraard ook hier de verplichte topfoto’s en nog heel even over de rand naar het noorden gegluurd, maar daar gaat de wand zo’n 1500 meter recht omlaag, dus al snel hou ik (en Arjen ook wel) en flinke stap afstand van de rand. Het afdalen is al weer een stuk moeilijker door de steilte, want we moeten gezekerd worden aan de rotswand, waarna we met strakke touwen afdalen, richting onze rugzakken. Wat een gaaf gevoel om drie 4000+ toppen op één dag te kunnen beklimmen. We zien nog een klein topje, met daarop een Christusbeeld (Balmenhorn 4167 meter), die we uiteraard ook willen beklimmen om top nummer 4 toe te kunnen voegen. Met een glimlach leidt James ons ook naar deze top, waardoor we deze dag een overweldigend succes kunnen noemen. Ook James lijkt happy met onze prestaties van vandaag en eenmaal in de refuge aangekomen is het nog maar twee uur ’s middags, waardoor we allemaal ruim de tijd hebben om bij te komen. Wederom hebben we een goede maaltijd en zoeken we onze kleding en uitrusting weer bij elkaar, want dankzij een landende helikopter naast de plek waar het allemaal te drogen lag, liggen onze spullen over zo’n beetje de hele berg verspreid! ’s Avonds herhalen we ons trucje met de computer, waardoor we ook Duitsland uitgeschakeld kunnen zien worden (best leuk met 20 Duitsers om je heen), waarna we wederom voldaan kunnen gaan slapen.
Climbing day 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
The alarm sounds a bit earlier today, at 4.45 am, after which we ready ourselves for the departure towards the Signalkuppe (4554 metres). This summit is one of the five high summits of the Monte Rosa, but it is especially known, because of the highest refuge of the Alps on its summit.The pace is high from the start (as James strikingly tells us: "If you don't say stop or slow, I won't stop!") and because of the low position of the sun above the horizon, the temperature is not very convenient either. I especially have very cold toes and fingers. But right now we do have a beautiful view on the cloud covered valleys and the nicely lit mountain tops surrounding us. After an hour and a half we have some tea and we eat some food, while we check our altimeters, which tells us that we have climbed about 600 metres already. The pace is high! After a while we get back in the sun, which is highly appreciated by me, because finally my limbs become a bit warmer.In the meantime we walk on a lower part of the glacier, with a few incredibly big seracs (overhanging walls of ice). These are beautiful for our photographs, but soon we have to concentrate on our climbing again, since James decides to take the straight line up again, so within 3,5 hours we are on the summit of Punta Gnifetti (according to James it is his fastest time so far with clients). 
While being motivated by these encouraging words, we enjoy the beautiful view on the Alps here, of course after having made a summit picture. We see Monte Viso, the Po plain of Italy, the Matterhorn, the Mont Blanc, the other Monte Rosa summits, Zermatt, Saas Fee, the Eiger, it seems we can see the whole Alps. Even more astonishing is the refuge, build more than one hundred years ago, on this summit crest. We eat a pizza Margharita here (we had to of course, being in a refuge named like that) and around ten o'clock we start our descent to the valley. It is a long descent and our feet have a really hard time. Especially Irmo is being troubled by blisters on his feet and this is the worst, when you descent. But at noon we arrive at the refuge, where we quickly pack our stuff to descent to the cablecarstation at 3200 metres. Once again we walk without ropes or crampons on the glacier, but because of the high temperatures it is very slippery at certain parts. But after some sliding and gliding we arrive at the station in one piece...and 15 minutes late, because the Italians need their lunch and they take their time for it. So we have to wait for another hour, after which we descent to the valley. We have a little lunch and then we depart again for the long drive towards Chamonix. On the way back with have a magnificent view on the north face of Mont Blanc. Will we succeed this year?
While being motivated by these encouraging words, we enjoy the beautiful view on the Alps here, of course after having made a summit picture. We see Monte Viso, the Po plain of Italy, the Matterhorn, the Mont Blanc, the other Monte Rosa summits, Zermatt, Saas Fee, the Eiger, it seems we can see the whole Alps. Even more astonishing is the refuge, build more than one hundred years ago, on this summit crest. We eat a pizza Margharita here (we had to of course, being in a refuge named like that) and around ten o'clock we start our descent to the valley. It is a long descent and our feet have a really hard time. Especially Irmo is being troubled by blisters on his feet and this is the worst, when you descent. But at noon we arrive at the refuge, where we quickly pack our stuff to descent to the cablecarstation at 3200 metres. Once again we walk without ropes or crampons on the glacier, but because of the high temperatures it is very slippery at certain parts. But after some sliding and gliding we arrive at the station in one piece...and 15 minutes late, because the Italians need their lunch and they take their time for it. So we have to wait for another hour, after which we descent to the valley. We have a little lunch and then we depart again for the long drive towards Chamonix. On the way back with have a magnificent view on the north face of Mont Blanc. Will we succeed this year?Check the other pictures at Photoimpression 2010!
Klimdag 2: Punta Gnifetti (Margharita) / Signalkuppe
De wekker gaat vandaag iets vroeger, namelijk om kwart voor 5, waarna we ons snel klaarmaken voor het vertrek richting de Signalkuppe (4554 meter). Deze top is één van de vijf hoge toppen van de Monte Rosa, maar vooral bekend, omdat op deze top de hoogstgelegen refuge van Europa ligt. Het tempo ligt gelijk hoog (zoals James treffend weet te omschrijven “If you don’t say stop or slow, I won’t stop!”) en aangezien de zon nog maar net boven de horizon uit is, is de temperatuur ook nog niet echt aangenaam. Vooral ik heb veel last van hele koude tenen en vingers. Ondertussen hebben we wel een fantastisch uitzicht op de met wolken bedekte dalen en mooi belichte bergtoppen, die om ons heen liggen. Na anderhalf uur drinken we even wat thee en eten we wat, ondertussen op onze hoogtemeter spiekend, waaruit blijkt dat we intussen al 600 meter zijn gestegen. Het gaat dus hard! We komen niet veel later in het zonlicht te lopen, wat vooral door mij op prijs wordt gesteld, want hierdoor warmen de ledematen weer een beetje op. Ondertussen lopen we door een grote kom van de gletsjer met enkele onvoorstelbaar grote seracs (overhangende ijswanden). Dit levert uiteraard weer mooie foto’s op, maar al snel besluit James maar weer eens de directe lijn omhoog te nemen, waardoor we ons weer op het klimmen moeten concentreren en waardoor we binnen drieëneenhalf uur op de top van Punta Gnifetti staan (volgens James zijn snelste tijd tot nu toe). Gesterkt door deze bemoedigende woorden genieten we van het prachtige uitzicht, na uiteraard wederom een topfoto gemaakt te hebben. Het is hier echt ongelooflijk, het lijkt wel of we overal boven uit torenen. We zien de Monte Viso, de Povlakte van Italië, de Matterhorn, de Mont Blanc, de overige toppen van de Monte Rosa, Zermatt, Saas Fee, de Eiger, het lijkt wel alsof we de hele Alpen kunnen overzien. 
Nog verbazingwekkender is de refuge, die hier een dikke honderd jaar geleden is gebouwd, bovenop de topgraat. Hier genieten we van een heerlijke pizza Margharita (moet natuurlijk wel in een refuge, die zo is genaamd) en rond tienen, dalen we weer af richting het dal. Het is een lange afdaling en de voeten hebben het af en toe zwaar. Vooral Irmo wordt toch behoorlijk geteisterd door blaren en juist tijdens een afdaling begint dit behoorlijk tegen je te werken. Maar rond twaalf uur komen we bij de refuge aan, waar we snel onze slaapspullen inpakken, om vervolgens af te dalen richting het kabelbaanstation op 3200 meter hoogte. Ook nu lopen we weer zonder touw en stijgijzers over de gletsjer, maar door de hoge temperaturen is het hier en daar spekglad geworden. Met behoorlijk wat geglij komen we echter redelijk in een stuk aan bij de lift…een kwartier te laat, want uiteraard doen de Italianen aan een uitgebreide lunch. Hier wachten we dus nog maar een uurtje, waarna we kunnen afdalen naar het dal. Hier lunchen we nog eventjes, waarna we beginnen aan de lange autorit naar Chamonix. Op de terugweg hebben we nog een fantastisch uitzicht op de noordwand van Mont Blanc. Zou het dit jaar dan toch?Bekijk de overige foto's bij Photoimpression 2010!
0 reacties:
Post a Comment